طرح نهایی اسكناس‌های جدید سوئد با تصویری از اینگمار برگمن، كارگردان افسانه‌ای سینمای این كشور رونمایی شد.

به گزارش ایسنا به نقل از روزنامه‌ی لوكال، بانک مركزی سوئد سرانجام پس از ماه‌ها انتظار، از اسكناس‌های جدید این كشور كه چهره‌ی تعدادی از شخصیت‌های ماندگار سوئد بر روی آنها نقش بسته است رونمایی كرد.

طراحی چهره‌ی اینگمار برگمن بر روی اسكناس 200 كرون سوئد به‌پاس یك عمر دستاورد سینمایی و تلاش در جهت ترویج فرهنگ و توسعه‌ی صنعت فیلم سوئد انجام گرفت. مراسم رونمایی از اسكناس‌های جدید سوئد روز پنج‌شنبه برگزار شد و این اسكناس‌های جدید از سال 2014 وارد سیستم بانكی سوئد می‌شود.

اینگمار برگمن از چهره‌های برجسته تاریخ سینمای جهان بود كه در طول شش دهه فعالیت هنری، ‌9 بار نامزد جایزه‌ی اسكار شده بود. وی در توصیف شرایط زندگی انسانی از مایه‌های كمدی، امید، یاس و ناامیدی بهره می‌گرفت. برگمن در طول سال‌ها فعالیت سینمایی در مجموع ‌62 فیلم ساخت كه فیلمنامه بسیاری از آنان را نیز خودش نوشته بود و علاوه‌ برآن كارگردانی ‌170 نمایش تئاتر از او یک چهره درخشان در عرصه این هنر نمایشی ساخته بود.

برگمن بیش از ‌60 سال در سطح اول فیلم‌سازی جهان قرار داشت، اما پس از آن‌كه به او اتهام فرار از مالیات زدند، در سال ‌1976 خود را به آلمان تبعید كرد و به مدت هشت سال از دنیای سینما كناره گرفت؛ هرچند در عرصه‌ی تئاتر هم‌چنان فعال بود. وی با بازی گرفتن از چهره‌هایی چون بی‌بی اندرسون و لیو اولمن، موضوعاتی چون مرگ، بیماری، خیانت و جنون را در فیلم‌هایش به‌تصویر می‌كشید.

او كودكی خود را در خانواده‌ای گذراند كه پدری كشیش و محافظه‌كار، او را مقید به انجام اعمال مذهبی می‌كرد؛ به طوریكه به گفته‌ی خودش، در هشت‌ سالگی اعتقاد خود را از دست داده بود.

سال ‌1976 یكی از تاریک‌ترین دوران زندگی برگمن بود. در سی‌ام ژانویه این سال، دو مأمور پلیس به اتهام فرار از پرداخت مالیات، او را دستگیر كردند. تأثیر این واقعه بر برگمن آن‌چنان وحشتناک بود كه او را دچار افسردگی شدید كرد و او در بیمارستان بستری شد. اگرچه او بعدها از این اتهام تبرئه شد، اما ترس از این‌كه نتواند به عرصه‌ی فیلم‌سازی بازگردد، او را ناامید كرده بود. او به‌رغم درخواست نخست‌وزیر وقت سوئد و مقامات بلندپایه صنعت فیلم این كشور، اعلام كرد كه دیگر در سوئد فیلم نخواهد ساخت. برگمن پس از تعطیلی استودیو فیلمسازی‌اش، دو پروژه فیلم درحال ساخت را به حالت تعلیق درآورد و خود را به مونیخ آلمان تبعید كرد. هرچند در سالروز ‌60 سالگی‌اش به سوئد بازگشت و دولت این كشور به افتخار او، «جایزه‌ی فیلم اینگمار برگمن» را برای تقدیر از بهترین‌های سینما راه‌اندازی كرد.

برگمن در دسامبر ‌2003 از دنیای سینما كناره گرفت و روز سی‌ام جولای ‌2007 در سن ‌89 سالگی در فارو درگذشت؛ در همان روز كه میكل آنجلو آنتونیونی، كارگردانی فقید سینمای ایتالیا درگذشت.

وی برای اولین‌بار به صورت جدی در سال ‌1944 با نگارش فیلمنامه‌ جنون وارد دنیای سینما شد و اولین فیلم اش بحران را یک سال بعد  ساخت. اولین موفقیت بین‌المللی او در سال ‌1955 با فیلم لبخندهای یک شب تابستانی به دست آمد كه در جشنواره‌ی كن همان سال علاوه‌بر كسب جایزه‌ی بهترین اثر طنز شاعرانه، تا آستانه‌ی كسب نخل طلا نیز پیش رفت. موفقیت برگمن در جشنواره‌ی معتبر كن سال‌های بعد از آن نیز ادامه یافت. او با مهر هفتم جایزه‌ی ویژه هیأت‌داوران را كسب كرد و توت‌فرنگی‌های وحشی نیز در بسیاری از جشنواره‌ها مورد استقبال منتقدین قرار گرفت.

این كارگردان صاحب‌سبک با ساخت سه‌گانه‌‌ی همچون یك آینه (‌1961)، نور زمستانی (‌1962) و سكوت (‌1963)، باورهای مذهبی خود را به‌تصویر كشید. در سال ‌1966 برگمن فیلم پرسونا را كارگردانی كرد كه به عقیده‌ی خودش، یكی از بهترین ساخته‌های او بود. این فیلم با كسب جوایز متعدد، شاهكار برگمن و یكی از بهترین ساخته‌های تاریخ سینما نام گرفت و او خود آن را در كنار فریادها و نجواها (‌1972) دو فیلم برتر كارنامه سینمایی‌اش می‌دانست.

درخشش او در جوایز اسكار در سال ‌1977 با فیلم چهره به چهره ادامه یافت كه نامزد بهترین كارگردانی اسكار شد. سپس با فیلم فانی و الكساندر نامزد بهترین كارگردانی و بهترین فیلمنامه ارژینال اسكار شد. او در سال ‌1979 با فیلم سونات پاییزی تا آستانه كسب اسكار نیز رفت. برگمن در جوایز آكادمی فیلم انگلیس (بافتا) نیز در سال ‌1960 برای فیلم ساحر نامزد بهترین فیلم و در سال ‌1984 با فیلم فانی و الكساندر نامزد بهترین فیلم غیرانگلیسی شد.

در سال ‌1958 در جشنواره فیلم برلین نیز برگمن برای فیلم توت‌فرنگی‌های وحشی خرس طلا را به خود اختصاص داد و در سال ‌1971 شیر طلایی افتخاری جشنواره ونیز را برای یك عمر دستاورد سینمایی كسب كرد.

اینگمار برگمن در سال ‌1971 جایزه‌ی یادبود اروینگ تالبرگ را از آكادمی اسكار به‌دست آورد. سه فیلم او شامل چشمه‌ی باكره (‌1961)، همچون در یک آینه (‌1962) و فانی و الكساندر (‌1984) موفق به كسب جایزه‌ی اسكار بهترین فیلم غیرانگلیسی شدند.

پس از تبعید خود به آلمان، برگمن اولین و تنها فیلم انگلیسی خود را در سال ‌1977 با نام تخم مار ساخت كه محصول مشترك آلمان و آمریكا بود. او در سال ‌1978 با فیلم سونات پاییزی محصول مشترك انگلیس و نروژ كارنامه‌ی سینمایی خود را پربارتر ‌ساخت.

در سال ‌1982 با بازگشت به سوئد اعلام كرد كه فیلم فانی و الكساندر آخرین ساخته‌ی او خواهد بود كه البته از نگاه منتقدین، یك فیلم تجاری و سطحی تلقی ‌شد. اما همین فیلم در جشنواره‌های بزرگ اروپایی، به‌ویژه كن بسیار خوش درخشید. این فیلم درباره‌ی دوران كودكی برگمن و عشق او به سینماست كه وی آن را خلاصه‌ی زندگی‌اش می‌دانست.

كارگردانان بسیاری آثار برگمن را الهام‌بخش حیات سینمایی خود دانسته‌اند كه از آن جمله می‌توان به رابرت آلتمن، وودی آلن، آتوم اگویان،‌ استنلی كوبریک، دیوید لینچ، پل شرایدر، آندری تاركوفسكی و فرانكو اوزون نام برد.

اگرچه بسیاری این كارگردان برجسته را به جهت فعالیت‌های درخشان‌اش در سینما می‌شناسند، اما او در عرصه‌ی تئاتر نیز بسیار فعال بود. به طوری‌كه در ‌26 سالگی جوان‌ترین كارگردان تئاتر در اروپا نام گرفت.

گوشه‌گیری برگمن در سال‌های پایانی عمرش به‌اندازه‌ای بود که حتی زمانی‌که پنجاهمین جشنواره‌ی فیلم کن او را به‌عنوان بزرگ‌ترین کارگردان تمام دوران سینما انتخاب كرد، شخصاً در مراسمی که به این منظور برگزار شده بود، شرکت نکرد.

برگمن سه بار برای فیلم‌های توت‌فرنگی‌های وحشی (‌1960)، همچون در یک آینه (‌1963) و فریادها و نجواها (‌1974) نامزد اسكار بهترین فیلمنامه ارژینال شد و با فریادها و نجواها تا آستانه‌ی كسب اسكار بهترین فیلم و بهترین كارگردانی نیز پیش رفت.

از دیگر فیلم‌های برجسته وی می‌توان از مردی با یک چتر (‌1946)، سرزمین آرزو (‌1947)، آینده با من است (‌1948)، زندان (‌1949)، رازهای زنان (‌1953)، تابستانی با مونیکا (‌1953)، درسی در عشق (‌1954)، چشم شیطان (‌1960) و صحنه یک ازدواج (‌1973) نام برد