سخنرانی او هنگامی که برای دریافت جایزه اسکار روی صحنه رفته بود، یکی از کوتاه‌ترین و مختصرترین سخنرانی‌های تاریخ هالیوود تا به امروز است: «امیدوارم بتوانیم از هنرمان در مسیر صلح و عشق استفاده کنیم. سپاسگزام.»

هسکل وکسلر فیلمبردار تاثیرگذار و مستندساز اجتماعی، کسی که در طول سال ها فعالیت حرفه‌ایش برای دو فیلم چه کسی از ویرجینیا ولف می‌ترسد (1966) و در مسیر افتخار (1976) برنده جایزه اسکار شد، دیروز در سن 93 سالگی از دنیا رفت.

به گزارش لس آنجلس تایمز، خبر درگذشت این فیلمبردار سرشناس دیروز در وبلاگ رسمی وکسلر به تایید رسید. پسرش جف نیز در صفحه شخصی خود در فیسبوک خبر درگذشت پدرش را به اشتراک گذاشت و نوشت: او در نهایت آرامش در خواب از دنیا رفت.

وکسلر در طول سال‌ها فعالیت حرفه‌ای اش در صنعت سینما پنج نامزدی اسکار کسب کرد و دو بار موفق به دریافت این جایزه شد. او به رغم شهرت و موفقیتی که به دنبال همکاری با استودیوهای مهم و فیلمبرداری فیلم‌های پرهزینه و بلاک‌باستری کسب کرده بود، تا پایان عمرش یک فعال اجتماعی لیبرال باقی ماند و دست‌کم شش دهه از عمرش را وقف فیلمبرداری و ساخت مستند‌هایی با مضمون جنگ، سیاست و وضعیت اسفناک قشر محروم جامعه کرد.

جف وکسلر ساعاتی بعد از درگذشت پدرش در بیمارستان سانتا مونیکا گفت: «شور و اشتیاق واقعی او فراتر از فیلمسازی بود. شور و اشتیاق واقعی او نسبت به نوع بشر، عدالت و صلح بود.»

وکسلر تا سن 89 سالگی هم دوربین به دست به سراغ سوژه‌های اجتماعی می‌رفت و سعی می‌کرد صدای کسانی را که در جامعه تریبونی ندارند به گوش دیگران برساند. او یکی از معدود فیلمبردارهایی است که در سال 1996 ستاره‌ای در «پیاده‌رو مشاهیر هالیوود» به نامش به ثبت رسید. او اولین جایزه اسکار خود را به خاطر فیلمبرداری سیاه و سفید درام چه کسی از ویرجینیا ولف می‌ترسد ساخته مایک نیکولز و با بازی الیزابت تیلور و ریچارد برتن دریافت کرد.

سخنرانی او هنگامی که برای دریافت جایزه اسکار روی صحنه رفته بود، یکی از کوتاه‌ترین و مختصرترین سخنرانی‌های تاریخ هالیوود تا به امروز است: «امیدوارم بتوانیم از هنرمان در مسیر صلح و عشق استفاده کنیم. سپاسگزام.»

او دومین اسکارش را درست یک دهه بعد و برای فیلمبرداری در مسیر افتخارِ هال اشبی به دست آورد. وکسلر همچنین برای فیلمبرداری درام 1975 دیوانه ای از قفس پرید (پرواز بر فراز آشیانه فاخته) ساخته میلوش فورمن نامزدی اسکار را به فهرست افتخاراتش اضافه کرد (به طور مشترک با بیل باتلر). او در دهه 1980 نیز برای دو فیلم «میت‌ون» (1987) و «بلیز» (1989) موفق به کسب نامزدی اسکار شد.

وکسلر مشاور بصری فیلم کلاسیک دیوارنوشته های آمریکایی ساخته جرج لوکاس بود که در سال 1973 روی پرده رفت. او در مقام فیلمبردار به سخت‌گیری و انعطاف‌ناپذیری معروف بود و چندین فیلمساز در مستندی با عنوان به آنها بگو کی هستی این موضوع را تایید کرده‌اند. این مستند بسیار شخصی که تولید سال 2004 است توسط مارک پسر خود وکسلر ساخته شده، چرا که او نیز بارها و بارها هدف سخت‌گیری‌های پدرش قرار گرفته بود.   

میلوش فورمن روایت می‌کند در اواسط فیلمبرداری پرواز بر فراز آشیانه فاخته نزدیک بود وکسلر را اخراج کند، چون به گفته این فیلمساز، «او خشم و عصبانیت اش را سر بازیگران خالی می‌کرد.» در مستند یادشده، وکسلر نیز به نوبه خودش توضیح می‌دهد: «به عنوان مدیر فیلمبرداری، من همیشه طوری کار کرده‌ام که انگار فیلم خودم است. فکر نمی‌کنم تا به حال سر کاری بوده باشم و از این موضوع مطمئن نبوده باشم که خودم بهتر می‌توانستم کارگردانی‌اش کنم. اما به هر حال، بی‌شک در مقام مدیر فیلمبرداری ناچارم به هر روشی که از دست منِ فیلمبردار ساخته‌ست، در خدمت فیلم عمل کنم.»

در سال‌های اخیر، وکسلر که یکی از اعضای هیات مدیره «صنف بین‌المللی فیلمبرداران» بود، در سال 2006 با ساخت مستند کی به خواب نیاز دارد؟ دوباره به وادی نقادی اجتماعی اجتماعی بازگشت. این مستند به طرح مشکلات و معضلات صنعت فیلمسازی به ویژه کمبود خواب عوامل سازنده فیلم که باید ساعت‌های بیش از حد طولانی سرپا و مشغول کار باشند، می‌پرداخت.

وکسلر عقیده داشت: «مهم‌ترین تفاوت آثار مستند این است که قابل لمس‌تر هستند. بیش‌تر تحت تسلط خودت هستند، بیش‌تر متعلق به خودت هستند و حالا شاید دو نفر دیگر هم باشند که داری با آنها کار می‌کنی. سینمای مستند را واقعا دوست دارم.»

برگرفته از روزنامه صبا