پرده سینما
«پیتر باگدانوویچ» کارگردان، فیلمنامهنویس، منتقد، مورخ سینما و از مهمترین چهرههای سینمای امریکا در سن ۸۲ سالگی بنابر اعلام دخترش به مرگ طبیعی درگذشت.
«باگدانوویچ» کار خود را به عنوان برنامهنویس فیلم و منتقد با نوشتن مقاله برای مجله اسکوایر آغاز کرد و پس از رفتن به لسآنجلس و آشنایی «راجر کورمن» فیلمساز امریکایی، اولین کارگردانیهای خود را انجام داد و فیلم علمی- تخیلی سفر به سیاره زنان ماقبل تاریخ را ساخت که نام خود را از آن حذف کرد و در سال ۱۹۶۸ فیلم جنایی و هیجانانگیز «اهداف» را ساخت و همین برهه زمانی بود که با «اورسن ولز» نیز دوست شد.
به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، فیلم بعدی او «آخرین نمایش فیلم» در سال ۱۹۷۱ با بازی «جف بریجز»، «سیبل شفرد» و «کلوریس لیچمن» بود که با استقبال بسیار زیادی روبرو شد و هشت نامزدی اسکار را به دست آورد و دو جایزه را از آن خود کرد. این فیلم همچنین یک موفقیت تجاری بزرگ بود و با بودجه ۱.۳ میلیون دلاری توانست ۲۹ میلیون دلار در گیشه بفروشد.
کمدی «تازه چه خبر دکتر جون؟» با بازی «باربارا استرایسند» و «رایان اونیل» پروژه بعدی سینمایی «باگدانوویچ» بود، فیلمی موفق که سومین فیلم پرفروش سال ۱۹۷۲ شد و بعدها در فهرست ۱۰۰ کمدی برتر تمام دوران موسسه فیلم امریکا قرار گرفت. دهه ۷۰ میلادی پیوستن دوباره او با «اونیل» در فیلم «ماه کاغذی» همراه بود، کمدیای که باعث شد دختر این بازیگر با نام «تیتوم اونیل» برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شود. «باگدانوویچ» ساخت فیلمهای مطرحی چون «پدرخوانده»، «جنگیر» و «محله چینیها »را رد کرد و در سال ۲۰۱۹ در مصاحبهای با نشریه والچر اعتراف کرد که در آن زمان داغ بودم!
او در سال ۲۰۱۰ به دانشکده کارگردانی دانشکده هنر دانشگاه کارولینای شمالی پیوست و در سال ۲۰۱۴ آخرین فیلم داستانی خود را ساخت، یک فیلم کمدی با عنوان «اینجوری بامزه است» با بازی «جنیفر آنیستون» و «اُون ویلسون» و در سال ۲۰۱۸ آخرین فیلم او که مستند «باستر کبیر» بود را رونمایی کرد.
همچنین مهر به نقل از ورایتی نوشت: باگدانوویچ که مانند اسکورسیزی به عنوان یکی از کارگردانهای مکتب قدیم سینمای امریکا مطرح بود، مانند همتایانش در موج نوی فرانسه کارش را با نقد سینمایی و تحصیل در زمینه کارگردانی شروع کرد و یکی از کارگردانهای نسل اول از آنهایی بود که به عنوان عشق فیلم شناخته میشدند و با توجه به زبان سینما بزرگ شدند. گفته میشود وی در دوران جوانی خود ۴۰۰ فیلم تماشا کرده بود. از این نسل بعدها اسپیلبرگ و متاخرتر از آنها کوئنتین تارانتینو را میتوان نام برد. از باگدانوویچ به عنوان منتقدی ارزشمند یاد میشود که با الهام از سینمای فرانسه بر کارگردان به عنوان یک مولف تاکید داشت و بسیاری از امریکاییها به دلیل نوشتههای تخصصی وی در این زمینه کارگردانی فیلم را جدیتر گرفتند. وی بسیاری از این نوشتهها را در مجله اسکوایر منتشر میکرد و از مجموعه این مقالهها کتابی با عنوان «تکههای زمان» در سال ۱۹۷۳ منتشر شد. وی با ساخت «آخرین نمایش فیلم» که با اقتباس از رمانی از لری مکمورتری ساخته شد سال ۱۹۷۱ موفق به کسب ۸ نامزدی اسکار از جمله بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه اقتباسی شد و یک سال بعد با کمدی «چه خبر دکتر؟» که به سبک یک فیلم کمدی از هاوارد هاکس ساخته شده بود که دو تن از بازیگران آن دوران یعنی باربارا استرایسند و رایان اونیل در آن بازی کرده بودند، شهرتش را تثبیت کرد. این فیلم پس از «پدرخوانده» و «ماجراجویی پوزیدون» سومین فیلم پرفروش سال ۱۹۷۲ شد. فیلم بعدی وی «ماه کاغذی» در سال ۱۹۷۳ نیز که فیلمی سیاه و سفید با بازی رایان اونیل بود، جایزه اسکار را برای بازی دختر ۹ ساله رایان اونیل در این فیلم کسب کرد.
فرزاد موتمن هم در حساب شخصی خود در فضای مجازی درباره این فیلمساز نوشت: «باگدانوویچ بیش از ده کتاب منتشر کرده که از آن میان چهار کتاب درباره آلفرد هیچکاک، هاوارد هاکس فریتزلانگ و جان فورد شهرت بیشتری داشتند. درحالی که یک باور عمومی بهشدت غیرمنصفانه در هالیوود، عادت داشت که از او به عنوان فیلمسازی شکستخورده نام ببرد بسیاری از فیلمسازان جوانتر از نسلهای پس از او اذعان داشتند که هریک به نحوی تحت تاثیرش بودند از جمله کوئنتین تارانتینو، ریان جانسون، دیوید فینچر، ادگار رایت، دیوید او راسل، سوفیا کاپولا، وس اندرسون و نواه بومباک» «باگدانوویچ» ساخت فیلمهای دیگری چون «دیزی میلر» (۱۹۷۴)، «نیکل ادئون» (۱۹۷۶)، «ماسک» (۱۹۸۵) و مستندهایی مانند «به کارگردانی جان فورد» را در کنار نگارش کتابهای مهمی چون «سینمای اورسن ولز»، «سینمای هاوارد هاوکز»، «سینمای آلفرد هیچکاک»، «جان فورد»، «فریتز لانگ در امریکا» و... را نیز در کارنامه داشت.
برگرفته از روزنامه «اعتماد»
انتشار مقالات سایت "پرده سینما" در سایر پایگاه های اینترنتی ممنوع است. |
|