1.گذر بی رحم لحظه ها...

زندگی، گاه سرشار و گاه خالی از امید...

کاش همه زندگی درباره الی بود، قبل از غرق شدن آرش...

چندین بار دیدم اش، سکانس صحبت کردن احمد و الی را، چون همیشه پایان تلخ بهتر است از تلخی بی پایان...

و هیچ دلیلی هم گاه نیست برای جا گذاشتن نمک دان در آشپزخانه... اندکی ایستادن...و تأمل....

شاید حقیقت آنچه است كه ما نمی خواهیم...

تمام اش دقایقی بی درک معنی ...شاید تلاشی برای بیهودگی...و این شاید هم شاید برای رد مطلقیت است...شاید امید اینگونه می خواهد باشد...بی آنكه بخواهیم

زندگی هرچه هست هست... وسوسه ای برای نبودن در من، و انگیزه ای هراسناک برای بودن، بی اینكه بدانیم هستیم یا نه...

سراسر حافظه است از شب هایی كه پشت سر گذاشتیم تا شبی دیگر فرا رسید... و تنها لحظه ای –آن هم شاید- به این فكر كردیم كه چه خوب كه گذشت.

هر چند دانستیم كه روزهایی از این دست خواهند بود كه می آیند و ما دل خوش به گذشتن...

2. توی سالن، بر عکس بقیه چهره های کم و زیاد معروف، دور و برش زیاد شلوغ نبود. یکی دو نفری بودند فقط که با او حرف می زدند. گفتم از فرصت استفاده کنم و حرف ام را به او بزنم. وقتی نزدیک اش شدم و صحبت را شروع کردم، ترس و محافظه کاری اش را بار دیگر به رخم کشاند. از موبایلی که بنا به عادت توی دست ام می گیرم حتی واهمه داشت.

-خبره یا مصاحبه؟

+نه این چیز مهمی نیست.

-بفرمایید

+آقای گبرلو من توی یه سایت سینمایی تا الان 7،8 تا نقد فیلم نوشتم، فقط خواستم بگم هرچی که از درک و نقد فیلم می دونم از نگاه کردن نقد های آقای فراستی بوده تو برنامه «هفت»، و کتاب لذت نقد ایشون. اگه ممکنه وقت نقد رو بیشتر کنید چون جدا از نقد فیلم، حالت آموزشی داره.

-پس می خوای سینمای ایران رو نابود کنی دیگه... ببینید چون برنامه «هفت» برای همه سینما هست، ما نمی تونیم این کارو بکنیم. برای هر نقد حدود نیم ساعت می تونیم زمان بذاریم.

+تا همین برنامه پیش که حداقل 45 دقیقه بود!

-همون حدودا بین 30 تا 40 دقیقه

+باشه!ممنون!

...

فریدون جیرانی مجری خوبی نبود. همانطور که گبرلو نیست. ولی تسلطی که به تاریخ سینما داشت و گهگاه وارد شدن اش در بحث ها به جا و به درد بخور بود. نه صرفاً جمله های اضافی و قابل حذف مثل: حالا این مسئله را از یک زاویه دیگه بررسی کنیم! به هر حال نظر ایشون هست، نظر شما چیه آقای فلانی؟...

وقتی جشنواره تمام شد و مجری عزیز گفت بعد از این فیلم ها را با منتقدین مختلف نقد خواهیم کرد، حساب کار دست ام آمد. حالا «هفت» بدل به برنامه خنثی و بی خاصیتی شده که تنها افتخارش حضور n تا از عوامل فیلم های جشنواره در برنامه است. برنامه ای که به خاطرش ساعت های کلاس شنبه صبح دانشگاهم را جا به جا می کردم، حالا حتی نمی توان تا دقایقی بعد از تیتراژ تحمل اش کرد و جمله کلیشه ای «دوربین هایتان را به سمت ما بچرخانید!».

حیف ام آمد دلگیری ام از حذف مسعود فراستی از برنامه هفت را بیان نکنم. منتقدی که شروع تمرین نقد نوشتنم را باعث شد.

حالا جمعه شب ها ساعت 11 برای سینمای ایران نیست. وقت خواب است

ممنونیم آقای گبرلو

3.دغدغه های دیروز، خاطره بازی امروز اند. ورق زدن نوشته ها، عکس ها و یاد گذشته، یعنی مرور دعاهایی که کردیم و یادمان رفت برآورده شد یا نه.

یادت هست در فیلمی، مرد خلافکاری می گفت تو اِند لطافت، اِند بخشش، اِند چشم پوشی و اِند بی خیال شدنی....یادت هست که از بی مرامی های ما هم گفت، از تک خوری ها.

چه آرزویی کنم؟ وقتی به قول قیصر «بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیداند، سال ها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند»

چه آرزویی کنم وقتی پارسال، همان لحظات نخست بعد از تحویل سال، صدای خسته محسن چاوشی گفت «سال نو یعنی تو»،و به یادم آورد همه قصه را؟

چه آرزویی کنم وقتی خودم هم خوب می دانم آرزوهایم، هیچ وقت نمی تواند فراتر از ترس ها و حقارت هایم برود؟

ولی در عوض همه شادباش های رسمی، تو برایم دنیایی آرزوی قشنگ داری.

پس این بار تو برایم آرزو کن.

همین.

در همین رابطه دیگر بهاریه های نوروز ۱۳۹۲ سایت پرده سینما را بخوانید

بوی عیدی، بوی توپ. . . بی آن صدای نجیب- فهیمه غنی نژاد

دو شاخه «شب بو» - مرجان گلستانی

من از «بهاریه» نوشتن متنفرم- محمد آقازاده

شلوغی آن خیابان آفتابی –نغمه رضایی

مسافر کوچولو – آذر مهرابی

عیدی –محمد جعفری

الماس ها ابدی نیستند یا شهری که دیگر نمی شناسمش- سعید توجهی

مهر و امید به فردا-مرتضی شمیسا

خیلی دور، خیلی نزدیک- موحد منتقم

این سینما به هیچکس وفا نکرده! -رضا منتظری

آرزوهای تلخ و تلخی های بی پایان- محمدمعین موسوی

چند اپیزود کوتاه بهاری –امید فاضلی