پرده سینما

مسحورکننده، رویایی، و نوستالژیک؛ نگاهی به فیلم «نیمه شب در پاریس» ساخته وودی آلن

موحد منتقم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نقد و بررسی فیلم نیمه شب در پاریس ساخته وودی آلن

 

Midnight In Paris

 

نیمه شب در پریسنیمه شب در پاریس ساخته ی وودی آلن چنان تصویر افسانه ای از پاریس به ما نشان می دهد که فکر نمی کنم خود فرانسوی ها هم همچین تصوری از این شهر در ذهن داشته باشند. نیمه شب در پاریس با فیلمبرداری داریوش خنجی یک شهر افسانه ای و به شدت خوش رنگ و لعاب است. منظره های بکر و کارت پستالی و هوای عالی شهر، خیابان های تمیز و نم زده و نیمه شب های جالب، از  پاریس در ذهن بیننده یک شهر افسانه ای می سازد! نیمه شب در پاریس از معدود فیلم هایی است خود لوکیشن فیلم (پاریس) یکی از نقش های اصلی آن را ایفا می کند و اصلاً به نظرم نقش اول فیلم خود شهر پاریس است که به واسطه ی فردی به نام «جیل» تاریخ آن را از دیروزها تا امروز بررسی می کند!

نیمه شب در پاریس با نماهایی از شهر پاریس که حدود دو سه دقیقه طول می کشد آغاز می شود. تقریباً از صبح شروع می شود تا شب. صبح زود ....کوچه های خلوت.. هوای تمیز... توریست هایی که از مناطق دیدنی دیدن می کنند... هوای مرطوب و بارانی.... عابران پیاده ای که در خیابان در رفت و آمد هستند... مغازه ها...کافی شاپ های کنار خیابان.... رودخانه و قایق ها... و برج ایفل!

فیلم به صورت هوشمندانه ای با انتخاب این افتتاحیه برای فیلم، بیننده را باحال و هوای شهر پاریش آشنا می کند. جایی که قرار است اتفاق های فیلم در آن بیافتد و حکم شخصیت پردازی نقش اول فیلم یعنی پاریس را دارد. بعد با جیل (اوون ویلسون) آشنا می شویم که همراه همسرش اینز (ریچل مک آدامز) و خانواده ی همسرش به پاریس مسافرت کرده اند. گیل به شدت تحت تأثیر فضا و اتمسفر پاریس مخصوصاً روزهای بارانی اش قرار می گیرد و علاقه مند است که برود و پیاده در خیابان های پاریس قدم بزند. آنها در پاریس با دوست های قدیمی اینز یعنی پائول و کارول برخورد می کنند. پائول فردی با اعتماد به نفس  و باهوش است که اطلاعات عمومی زیادی دارد و در مکان های تاریخی حتی از راهنما هم ایراد می گیرد. اینز کم کم از گیل جدا می شود وبا دوستان اش پانوئل و کارول به گردش می رود. شب هنگام جیل در روبروی کلیسایی می نشیند و نیمه شب رأس ساعت 12یک ماشین مدل قدیمی که در آن چند زن و یک مرد خندان هستند او را به داخل ماشین دعوت می کنند و به دهه ی 20 می برند!

نیمه شب در پاریسجیل در این دوره با نویسندگان و هنرمندان بزرگی روبرو می شود. با ارنست همینگوی روبرو می شود و کتاب اش را بابت بازبینی به او می دهد تا بخواند، که ارنست همینگوی به او می گوید: من از کتاب ات متنفرم. در جیل جواب او می گوید: شما که تا به حال اینو نخوندین. همینگوی می گوید: اگر بد باشد که من متنفر می شم ازش. اگر هم شاهکار باشه من بهش حسودی ام میشه و باز متنفر می شم ازش!

گیل به آسانی به دوران گذشته پا می‌گذارد و به هر طرف كه رو می‌كند یكی از چهره‌های شاخص هنری و ادبی آن روزگار را می‌بیند. میزان شگفتی و چشمان گردشده‌اش از این وضعیت به همان سرعتی رخ می‌دهد كه پذیرش این موضوع از سوی او!

وودی آلن با هوشمندی لحن کمدی را انتخاب کرده است و این باعث شده است که بیننده برخورد جیل با شخصیت های ادبی قدیمی برایش مسخره و مضحک نیاید و از آن سمت دنبال دلایل منطقی برای این اتفاقات نباشد.

جیل با پیکاسو ملاقات و بحث های پیرامون نقاشی اش را دنبال می کند و فردای آن روز وقتی به زمان حال برمی گردد و به همراه همسرش و پائول به نمایشگاه می روند توصیف مفصلی از این تابلو ارائه می کند و باعث شگفتی دوستانش می شود.

شوخی های فیلم به تمامی زمانبندی دقیقی دارند. مثلا گیل را وسط یک بحث جدی با سورئالیست‌هایی چون سالوادور دالی و لوئیس بونوئل به یاد بیاورید و علاقه مفرط دالی به كرگدن و آن کارگردان معروف بانوئل در کلوپ. این صحنه فوق العاده است! جیل ایده ی یک داستان را به بانوئل می دهد و می گوید: عده ای مهمان پشت میز نشسته اند و پس از پایان غذا قادر نیستند از جای خود حرکت کنند! بانوئل می گوید: چرا نمی توانند حرکت کنند؟ جیل می گوید: من فقط می دانم که اونا نمی تونند و بانوئل می گوید با تعجب می گوید اینکه خیلی غیر منطقیه! فوق العاده است! یعنی اگر بانوئل را بشناسید می دانید چرا وودی این صحنه را در فیلم گذاشته است به شما هم نمی گویم تا اگر علاقه مند بودید بروید و بگردید تا لذت دو چندان ببرید.

گیل داستان اش را به  گرترود استین (کتی بیتس) می دهد. کتاب جیل داستان زنی است که فروشگاهی را راه می اندازد که خاطرات و دلتنگی های مردم را به فروش می گذارد. استین به جیل می گوید داستان اش زیادی تخیلی است! در این بین جیل عاشق زنی به نام آدریانا (با بازی ماریا کاتیلارد) می شود. بازی ماریا کاتیلارد فراتر از بازیگری است. با آن نگاه های جذاب بیننده را یاد بازیگران دوران طلایی سینما می اندازد.

پیام فیلم درباره این است که همه فکر می کنند دوران گذشته دوران طلایی و دست نیافتنی تری نسبت به حال بوده است. در حالی که ارنست همینگوی هم که در آن زمان اصلاً فکرش را نمی کرد روزی در تاریخ ماندگار شود دقیقاً مانند جیل الان است و آن بت بزرگی که  خوانندگان از او ساخته اند نیست. بقیه هنرمندان هم همینطور. جالب اینجاست که آدریانا با جیل به زمان قدیم تری می رود و دوست دارد در آن جا بماند، زیرا به نظرش قرن 19 دوران طلایی بوده است! بعد جیل می گوید اگر اینجوری باشد این ها هم لابد می گویند دوره رنسانس دوران طلایی بوده و...!

کاملاً مشخص است که جیل همان وودی آلن کارگردان است و وودی شخصیت اش را جایگزین فردی به اسم جیل کرده و رویاهایش را با سینما به واقعیت تبدیل کرده است.

جیل كه داستان اش را درباره یک فروشگاه نوستالژیک یا عتیقه ‌فروشی نوشته و پس از تجربه‌ی پرسه‌زنی در گذشته، حالا نگاه تازه‌ای پیدا كرده و دوران طلایی ادبیات را سپری کرده است، نیمه‌شب در پاریس زیر باران كنار رودخانه همراه یار تازه‌اش كه سر در محصولات گذشته دارد قدم می زند.

اوون ویلسون فوق العاده است. صداقت  و عشق در کشف نویسندگان بزرگ و تعجب از برخورد عادی آنها با او نکاتی است که اوون ویلسون کاملاً ان را به بیننده منتقل می کند. کسی چه می داند شاید نام جیل هم وقتی بزرگ شد مانند همینگوی در تاریخ ثبت شود و افراد دوست داشته باشند به زمان حال که جیل در آن نویسندگی می کنند برگردد!

نیمه شب در پاریس فیلم محسور کننده و رویایی درباره عشق و نوستالژیک های ادبیات است. وودی آلن این قدرت را دارد که هرچی در سرش می گذرد را به بهترین شکل ممکن به بهترین فیلم ممکن تبدیل کند.

 

ارزشگذاری: ****


 تاريخ ارسال: 1390/11/13
کلید واژه‌ها:

نظرات خوانندگان
>>>مهران:

سلام به آقا و یا خانوم melly شما فرمودین از دوستان خنجی هستین؟؟؟؟؟؟!

0+0-

شنبه 28 بهمن 1391



>>>محمود:

فیلم متوسطی بود...نشون دادن پاریس در نماهای عالی و به قول شما خوش رنگ و لعاب کار خارق العاده ای نیست , یعنی این همه تعریف و تمجید نداره ... به نظر من نقطه قوت فیلم همین دیدار شخصیت فیلم با افراد و هنرمندان بزرگ دوران گذشتست با دیالوگ های خوب , در کل فیلم متوسط رو به بالا بود... ممنون بابت نقد

0+0-

چهارشنبه 3 اسفند 1390



>>>داوود:

فیلم زیبا و به نحو شگفت‌انگیزی پر از ظرافت است. برخلاف یکی دوفیلم ناامیدکننده‌ی قبلی استاد. تماشایش را از دست ندهید

0+0-

شنبه 15 بهمن 1390



>>>سروناز:

سکانس آخر که بارون گرفت خیلی مسخره و هندی بود.کاش اون سکانس رو بهتر میگرفت

0+0-

شنبه 15 بهمن 1390



>>>سرخ آبی:

بد نبود ولی انقدرها هم که تعریف کرده بودید خوب نبود

0+0-

جمعه 14 بهمن 1390



>>>tina:

ارنست همینگوی خیلی تو فیلم باحال بود.حاضر جواب و جذاب بود.به قدری صحنه های زمان گذشته خوب کار شده بود که من در سراسر فیلم آرزو میکردم کاش میشد برای حتی 5 دقیقه من هم توی اون هوا و جو باشم

0+0-

جمعه 14 بهمن 1390



>>>سارا:

فقط و فقط آنی هال! این فیلم در مقابل اون مثل بچه بازی است

0+0-

جمعه 14 بهمن 1390



>>>مریم:

پیشنهاد میکنم این فیلم رو ببینید.خط داستانی بسیار کم رنگی داره در عوض پر از تصویر های ناب و شاعرانه...بعضی از قاب ها رو انگار یک نقاش امپرسیونیست نقاشی کرده طوری که آدم رو یاد اثار معروف آگوست رنوار،کلود مونه و...می اندازه فیلم برداری و نورپردازی هم که فوق العادس.

0+0-

جمعه 14 بهمن 1390



>>>مسعود:

با وجود این‌که بعضی از شوخی‌ها قابل‌توجه‌اند و جدن می‌خندانند، به‌غیر از بازی اوئن ویلسن، فیلم ایراد بزرگ‌تری هم دارد و آن فیلم‌نامه‌اش‌ست. عملن معرفی نویسنده‌ها و شاعران قدیمی و شوخی با آن‌ها، از جایی به بعد، پُتانسیل‌اش را از دست می‌دهد و نمی‌خندانند و فیلم متاسفانه، جای‌گزینی برای‌اش ندارد و همه‌چیز کسل‌کننده و پیش‌بینی‌پذیر می‌شود، در نتیجه‌، درام فیلم از نفس می‌اُفتد. علاوه بر آن، تحول ناگهانی شخصیت اوئن ویلسن در انتهای فیلم، و آن سخن‌رانی‌اش، نوعی سرهم‌بندی به‌نظر می‌رسد. شاید می‌شد این ایده‌ی"غرق شُدن در نوستالژی خوب نیست" را جورهای بهتری، به‌ نمایش گُذاشت. البته یکی از نُکات مثبت «نیمه‌شب در پاریس»، فیلم‌برداری فوق‌العاده‌ی خُنجی‌ست که با پاریس زیبای‌اش، بدجور دل‌بری می‌کند.

1+0-

جمعه 14 بهمن 1390



>>>دارا:

واقعا مسحور کننده و رویایی بود.مخصوصا شب ها که میرفت روبروی کلیسا تا اون ماشین بیاد دنبالش.هوای مه آلود و....واقعا این وودی آلن یک نابغه و گنجینه ای بی انتهاست که هرچی ازش هنر استخراج کنیم تمام نمیشه!

0+0-

جمعه 14 بهمن 1390



>>>melly:

فیلمبرداری داریوش جان که از دوستان صمیمی من هست حیرت انگیز است.فیلم را با کیفیت اچ دی و در سینمای خانگی ببینید تا تصاویر پاریس شما را جادو کند.از همین جا از داریوش جان دوست عزیزم تشکر میکنم.

0+0-

جمعه 14 بهمن 1390



>>>DI--DI:

دیروز رفتم چندتا فیلم جشنواره رو دیدم.حالم بد شد.چه تعریف دم دستی از عشق و عاشقی دارند این فیلمسازهای وطنی.الان اومدم سایت شما دیدم این فیلم رو نقد کردید فهمیدم میان ماه من تا ماه گردون.تفاوت از زمین تا آسمان است!چقدر اون خانم ماریا افسون کننده و حیرت انگیز بود.چقدر فیلم اتمسفر داشت.چقدر کارگردانی و میزانسن درست و دقیق بود.تورور خدا از این فیلم ها بزارید کارگردان ها ببینند و بعد برن سراغ موضوعات عشق و عاشقی

0+0-

جمعه 14 بهمن 1390



>>>رسول:

به نظرم بدترین فیلم وودی آلن تا امروز بود.با شاهکارهایش مثل آنی هال که فرسنگ ها فاصله داشت.

0+0-

جمعه 14 بهمن 1390



>>>شیرین:

بعد از تمام شدن فیلم سجده ی شکر جا اوردم که وودی آلن همچنان میتواند فیلم بسازد.چه حال و هوای رومانتیک و افسانه ای داشت پاریس.چه بازی از اوون ویلسون در پیت گرفته بود.

0+0-

جمعه 14 بهمن 1390



>>>ساسان:

خوشم میاد پرده سینما وسط هیاهوی جشنواره نقد فیلم وودی الن رو میزاره.معرکه بود.همین کارارو میکنید که عاشقتون شدم. پانوشت: پ نه پ نقد فیلم مزخرف تلفن همراه رئیس جمهور رو بزارید!

1+0-

جمعه 14 بهمن 1390




فرم ارسال نظرات خوانندگان

نام (ضروري):
نظر شما (ضروري):
كد امنيتي (ضروري) :
كد امنيتي تركيبي از حروف كوچك انگليسي است. توجه داشته باشيد كه كد امنيتي به كوچك و بزرگ بودن حروف حساس است.