Sherlock Holmes: A Game of Shadows

کمپانی برادران وارنر فیلمی را با کارگردانی گای ریچی و به نویسندگی میشل و کایران مولرونی و براساس شخصیت های خلق شده توسط سرآرتور کنان دویل ارائه کرده است. مدت فیلم 129 دقیقه و تحت رده  PG-13  طبقه بندی شده است (به خاطر توالی زیاد صحنه های خشونت و درگیری و موضوعات مربوط به مواد مخدر).

من فکر می کنم که انتظار فیلمی براساس نسخه اصل شرلوک هولمز در این برهه از تاریخ سینما، انتظاری ابلهانه باشد.

مهم نیست که داستانی در لندن عصر ویکتوریا در سال 1895 واقع شده باشد، به هر حال باید انباشته شده باشد از انفجار، آتش سلاح ها، جلوه های ویژه و مبارزاتی که هیچ تناسبی با  نبردهای تن به تن آن دوران ندارد. من به عنوان یک انگلیسی دوست، از فضای خوش مشرب داستان های کنان دویل لذت می برم، در آنجا که صدای پایی روی پله ها شنیده می شود، یک مشتری داستان خودش را تعریف می کند و هولمز در اطاق هایش گوشه نشینی اختیار کرده تا پرونده جدیدش را (طی یک دوره مراقبه و تفکر درونی و با کمک گرفتن از تریاک) بررسی کند.

ما در این فیلم، لندن عصر ویکتوریا را به وفور می بینیم (و همچنین پاریس و سوئیس آن دوران را) ولی باید سریع نگاه کرد. کل فیلم در پیچ و خم اپیزودهایی است که با فراغ بال اجزایی را  به یکی از داستان های اصلی هولمز اضافه کرده اند. این فیلم یک فیلم اکشن مدرن است که در لباس های قدیمی اجرا شده است. من می دانستم چنین خواهد شد. پس از سود حدود نیم میلیارد دلاری  فیلم شرلوک هولمز سال 2009 به کارگردانی گای ریچی و با همکاری رابرت داونی جونیور و جود لاو زمانی برای بازنگری در این رویکرد وجود نداشت. کاری که آنها در فیلم جدید کرده اند  مقداری پالایش (داستان اصلی) و نو آوری بوده است و من شخصاً فیلم اخیر را بیشتر از قبلی می پسندم.

فیلم شرلوک هولمز: بازی سایه ها، با  یک  وضعیت  اورژانسی که  زندگی  خشک و بی روح هولمز را تهدید می کند آغاز می شود؛ یعنی ازدواج دکتر واتسون. در فیلم اول ما متوجه شدیم که دکتر واتسون با مری واتسون (کلی ریلی) نامزد کرده است، و اکنون برای دختر بیچاره زمان ازدواج تعیین شده است. هولمز (داونی جونیور) که خودش را کامل ترین شریک زندگی مورد نیاز دکتر واتسون می داند، به خاطر این تغییر و پیشرفت در زندگی دکتر واتسون دلسوزی می کند و در حقیقت در سفر ماه عسل این زوج خوشبخت در قطار به آنها می پیوندد. در یک  مرحله او مری را از قطار بیرون می اندازد و انصافاً به خاطر نجات  زندگی او این کار را می کند.

محور اصلی فیلم، اوج گیری عداوت دیرینه هولمز و پروفسور جیمز موریارتی (جیرد هریس) می باشد، که تحت نفوذش به عنوان استاد دانشگاه آکسفورد به عنوان مغز متفکر آنارشیست ها برای بمب گذاری و ترور در جهت هدایت اروپا به سمت جنگ فعالیت می کند. موریتاری از این موقعیت به خوبی استفاده خواهد کرد، چرا که او گرداننده یک کارخانه تولید جنگ افزار است که از تپانچه های اتوماتیک گرفته تا توپ های غول پیکر تولید می کند. زندگی سران خیلی از کشورهای اروپایی در خطر است و هولمز تنها امید برای حفظ صلح می باشد.

زمانی که این بازی در جریان است، به نظر می رسد خیلی بزرگ تر از حد کارآگاه غیرطبیعی ساکن در شماره 211B  خیابان بیکر و دوست صمیمی او دکتر واتسون است. این بیشتر پرونده ای در حد جیمز باند است و بزرگنمایی موریتاری به نظر می رسد در حد تبهکاران فیلم های باند است. گای ریچی و نویسندگان اش میشل و کایرن مولرونی، به هر حال بهترین صحنه های خود را به مقابله تک به تک بین هولمز و موریتاری اختصاص داده اند.

جدال آنها  با ظرافت به انتها می رسد. شطرنج با شرط بندی سنگین که به دلایلی در سوئیس و در یک شب سرد و برفی زمستانی و در فضای باز و بر روی بالکن انجام شد. موریتاری در این مبارزه هیچ گونه نشانه ای از عصبانیت از خود بروز نمی دهد ولی با زبانی نیش دار با هولمز صحبت می کند. این تا حدودی به داستان اصلی و سنت های کانن دویل بر می گردد که هولمز بهترین کارهایش را در ذهن انجام می دهد.

دکتر واتسون این بار نقش فعال تری دارد. فیلم با نمایی از او شروع می شود که در حال تایپ کردن وقایع با یک ماشین تایپ است که برای سال 1895 یک وسیله بسیار مدرن بوده، ولی ممکن است داستان او به سال ها قبل بازگردد. او صرفاً یک آدم مورد اطمینان یا وقایع نگار نیست، بلکه قهرمانی است که در مبارزات و تیراندازی ها نیز درگیر می شود. همسر دکتر باید از هولمز سپاسگذار باشد که او را به طور ناگهانی از بیشتر درگیری ها حذف کرد.

برادر شرلوک، مایکرافت نیز بیرون از درگیری ها قرار داده شده تا در مرکز دیپلماسی اروپا جایگیری بهتری داشته باشد، استفان فرای در این نقش بازی دلپذیر و بامزه ای دارد. دو شخصیت زن در این فیلم برجسته هستند. یکی از آنها رنه آدلر (راش مک آدامز) چهره مرموزی با تخیلات رمانتیک در ارتباط با هولمز می باشد. ما برای اولین بار یک پیشگوی کولی با نام مادام سیزما هرون (نومی راپاس)، همان دختری با خالکوبی اژدها را ملاقات می کنیم.  او با توانمندی از پس نقش مادام هرون بر می آید ولی نشان می دهد که بانوی اژدها واقعا چه ذهن درخشان و بااستعدادی دارد. در مقام مقایسه، مادام هرون نقش کمرنگ تری (نسبت به رنه آدلر) دارد.

این فیلم داونی جونیور است با شیوه گستاخ و خونسرد خودش،  هولمز او از خطر دوری می کند، قبل از انجام کاری آن را در ذهن خودش مجسم می کند و در مواجهه با سوانح بی پروا می ماند. او با تغییر چهره های متعددی ظاهر می شود، یکی با یک کلاه گیس تابلو و بی کیفیت، و دیگری با نقش مبلی فریب دهنده.

من فکر می کنم کاری که باید انجام بدهید این است که اطلاعات و خاطره خود از داستان های کانن دویل را کنار بگذارید و در یکی از شب های زمستان جاری از این سرگرمی و تفریح کالیبر سنگین لذت ببرید.

منتقد: راجر ایبرت

مترجم: محمد حمیدی

منبع: شیکاگو سان تایمز