نقد و بررسی فیلم کرید Creed ساخته رایان کوگلر (۲۰۱۵)

با فیلم کرید بوکس بار دیگر ثابت کرده که یکی از سینمایی‌ترین ورزش‌هاست.

سیلوستر استالونه که سال های پیاپی نامزد و برنده جایزه تمشک طلایی می شد و همین چند سال پیش جایزه یک عمر فعالیت ضد هنری را گرفت، اینجا بازی ی ارائه کرده که بی شک از بخت های مسلم جایزه اسکار نقش مکمل است.

استالونه نقش مردی از نسل مردان گذشته را بازی می کند. مردان با مرامی که صبح زود از خواب برمی خیزند، برای زندگی شان حتی در پیری هدف دارند، به دیگران احترام می گذارند، سر مزار دوستان مرحوم شده می روند و برایش چیزهایی که دوست می داشته می برند. او با تکنولوژی میانه ای ندارد. از موبایل استفاده نمی کند و روی کاغذ برنامه اش را می نویسد. من به شخصه عاشق چنین کاراکترهایی هستم که در دنیای واقعی نسل آنها به سرعت در حال انقراض است. انسان های درستی که درسهای درستی به ما می دهند.

سال ۲۰۱۵ سال عجیبی برای هالیوود بود. فیلم های زیادی اکران شدند که یادآور گذشته ی هالیوود، و سبک زندگی بودند. این فیلمها که شکل دهنده فرهنگ عامه آمریکا بودند با موفقیت روانه اکران شده اند. از دنیای ژوراسیک  و مدمکس: جاده خشم بگیرید، بیایید تا جنگ ستارگان: نیرو برمی خیزد و همین فیلم کرید.

از قضا تمام فیلم های فوق چه در گیشه و چه در کسب آراء منتقدان به موفقیت خارج از تصوری دست پیدا کردند. ۴۰ سال از اولین باری که راکی بر روی پرده سینما ظاهر شد و رویای آمریکایی را درتماشاگران زنده کرد، و به علاوه گیشه و نیز جوایز سینمایی را درو کرد گذشته است (در آن سال راننده تاکسی اسکورسیزی هم اکران شده بود، اما چندان مورد اعتنا قرار نگرفت). اما این بار به درستی دیگر شاهد زنده شدن قهرمان قدیمی نیستیم بلکه این بار این موقعیت برای شخص دیگری به ارث گذاشته شده است.

در فیلم کرید از راکی (سیلوستر استالونه) فقط شبحی باقی مانده است که ۴۰ سال پیش با آپولو کرید مبارزه کرده است. بدن اش با مشکل مواجه شده، تمام دوستان اش را از دست داده است و بقیه اعضای خانواده اش او را ترک کرده اند و در جاهای دیگری ساکن هستند. او تنها شده است و اینجاست که باید میراث اش را برای کسی به جا بگذارد و فنون بوکس را به او یاد بدهد و آن  شخص چه کسی بهتر از پسر آپولو کرید؟ همان رقیب سرسخت راکی در سال ۱۹۷۶! چه جانمایه ی پرملاتی برای بنا کردن درام! راکی می خواهد فوت و فن کارش را به پسر رقیب سابق اش بیاموزد!

رایان کوگلر تقریباً از تمام کلیشه های ژانر بوکس استفاده کرده است تا احساسات مخاطب را دستکاری کند. فیلم صحنه های نوستالژیک فیلم راکی را (مثل صحنه های دویدن در خیابان های فیلادلفیا) این بار با کرید تکرار می کند و حتی دقایقی از فیلم  گریزی به شخصیت راکی می زند. دانی (مایکل بی جوردن) در طول داستان از تمایل اش به استقلال به عنوان یک جانسون (نام خانوادگی او در فیلم) دست می ‌کشد و می ‌پذیرد که یک کرید (نام خانوادگی پدرش آپولو) است.

کوگلر در مقام کارگردان فیلم کاملاً به این موضوع واقف است که پیشروی داستان بدون تکیه بر کرید بی سرانجام خواهد بود و باید به ریشه‌های بنیادی ماجرا در سال ۱۹۷۶ پرداخت. این رویکرد در نهایت به ضرر فیلم  تمام نمی‌شود. دختر همسایه بیانکا با بازی تسا تامپسون است، دختری مهربان، فروتن و البته موسیقیدان که مبتلا به نوعی ضعف شنوایی پیش‌رونده است «شیمی» کاملاً دلچسبی با کرید برقرار می کند و یکی از عناصر پیشرونده اثر همین «شیمی» خوب کرید و بیانکا است. هرچند هیچ وقت رابطه  آنها در فیلم عمق پیدا نمی کند و در همان صحنه های کلیشه ای استرس در صحنه های بوکس باقی می ماند.

سیلوستر استالونه که سال های پیاپی نامزد و برنده جایزه تمشک طلایی می شد و همین چند سال پیش جایزه یک عمر فعالیت ضد هنری را گرفت، اینجا بازی ی ارائه کرده که بی شک از بخت های مسلم جایزه اسکار نقش مکمل است. او با بازی دوباره در نقش راکی به اوج بازگشته است. بازی خارق العاده و نگاه های درست او در سکانسهای مختلف فیلم واقعاً تحسین برانگیز است. او نقش مردی از نسل مردان گذشته را بازی می کند. مردان با مرامی که صبح زود از خواب برمی خیزند، برای زندگی شان حتی در پیری هدف دارند، به دیگران احترام می گذارند، سر مزار دوستان مرحوم شده می روند و برایش چیزهایی که دوست می داشته می برند. او با تکنولوژی میانه ای ندارد. از موبایل استفاده نمی کند و روی کاغذ برنامه اش را می نویسد. من به شخصه عاشق چنین کاراکترهایی هستم که در دنیای واقعی نسل آنها به سرعت در حال انقراض است. انسان های درستی که درسهای درستی به ما می دهند.

مایکل بی جردن اینجا با آن بدن عضله ای خیلی خوب ظاهر شده است. هم می تواند به خوبی سکانس های عاشقانه را بازی کند و هم در رینگ بوکس به خوبی در قالب یک بوکسور حرفه ای عمل کند. کوگلر بجای استالونه، جوانی به نام مایکل بی جوردن را با همان شکل و شمایل کلاسیک راکی بالبوا به ما معرفی کرده و تقریباً همان پرداخت آشنای سیلوستر استالونه در اولین قسمت این مجموعه را در شخصیت او می بینیم.

نبرد بزرگ در فیلم کاملاً اضطراب‌آور و ترکیبی از ضربات مرگ‌آور و برداشت‌های بلند و باشکوه است. اما بوکس بار دیگر ثابت کرده که یکی از سینمایی‌ترین ورزش‌هاست. مبارزات خوب صحنه پردازی شده اند و در مبارزه نهایی فیلم، قهرمان داستان به طرزی مناسب در مقابل رقیبی  خشن قرار داده شده است. دوربین کارکرد خوبی در فیلم دارد و ما را به خوبی و بدون اینکه دچار سردرگمی شویم داخل رینگ بوکس می برد و از نزدیک شاهد نبردهای کرید می شویم.

کرید به کارگردانی رایان کوگلر و فیلمنامه ای که او و آرون کاوینگتون نوشته اند، مسیری را که طی می‌کند به خوبی می‌شناسد و به آن اطمینان دارد. این مسیر امتحان اش را قبلاً پس داده است و کوگلر نمی‌خواهد آن را از چیزی که باید، زیباتر نشان دهد.

کرید هرچند به هیچ وجه به جایگاهی مانند محبوب میلیون دلاری کلینت ایستوود نمی رسد و نمی تواند هم برسد، ولی همین که پیام فیلم را که «برای زندگی باید مبارزه کرد» را بدون لکنت و شعار بیان می کند ارزشمند است.

موحد منتقم

دی ماه نود و چهار

در همین رابطه دیگر نقدهای موحد منتقم بر فیلمهای مهم سال را بخوانید

درست وقتی فکر میکنی هیچی از این بدتر نمیشه، سیگارت هم تموم میشه! نقد و بررسی فیلم «کارول» ساخته تاد هاینس

برای انتقام بازمی گردم! نقد و بررسی فیلم «بازگشته» ساخته آلخاندرو گونزالس ایناریتو

سرعت کمی دارد ولی به تو می رسد! نگاهی به فیلم «دنبالت می آد» ساخته دیوید رابرت میچل

گذشته برای ما هدیه دارد! نقد و بررسی فیلم «هدیه» ساخته جوئل ادگرتون

رو کردن برگ­های برنده تا آخرین دقایق! نگاهی به فیلم «مأموریت غیرممکن: ملت سرکش» ساخته کریستوفر مک کوراری

سبک بصری فوق العاده و داستان بسیار عمیق؛ نقد و بررسی «مکس دیوانه: جاده خشم» ساخته جرج میلر

برای زندگی باید مبارزه کرد؛ نقد و بررسی فیلم «کرید» ساخته رایان کوگلر

پُر از دنیل کریگ ولی خالی از جیمز باند! نقد و بررسی فیلم «اسپکتر» ساخته سام مندس

برای اعتراف فقط چهار دقیقه وقت لازم است! نقد و بررسی فیلم «کانون توجه» ساخته تام مک کارتی