نشست پرسش و پاسخ فیلم کلاس هنرپیشگی به کارگردانی علیرضا داوودنژاد دقایقی قبل با حضور تعدادی از اهالی رسانه و دست اندرکاران این فیلم در سالن کنفرانس سعدی مرکز همایش های بین المللی برج میلاد برگزار شد.

به گزارش خبرنگار سایت پرده سینما در این نشست علیرضا داوودنژاد (کارگردان)، محمدرضا داوودنژاد (بازیگر)، زهرا داوود نژاد (بازیگر)، رضا داوود نژاد (بازیگر)، عباس رحیمی (مدیر فیلمبرداری)، کیومرث پوراحمد (تدوین گر) و علی تراکوئی (صدابردار) حضور داشتند و به سوألات خبرنگاران در خصوص این فیلم پاسخ گفتند.

در ابتدای این نشست داوود نژاد گفت: من خیلی دوست داشتم فیلمی غیر متعارف در سینمای ایران بسازم که بالاخره به خواسته ام رسیدم و کلاس هنرپیشگی یک قدم من را به زندگی نزدیک کرد.

کیومرث پوراحمد نیز در ادامه صحبت های وی گفت: من خوشحالم که در این فیلم بین خانواده داوود نژاد دعوا نشد و آن ها الآن سالم هستند!

سپس شهیدی فر سوألاتی را از داوود نژاد پرسید که وی در پاسخ به اینکه بیشتر صداها با خود دوربین بود گفت:

 ما جاهایی بیش از 20 تا هاش اف داشتیم و صدابردار و فیلمبردار ما خیلی در این کار اذیت شدند چون در وضعیت های کاملاً نا آشنایی قرار گرفته بودند و وقتی تمرین ها را می دیدند می گفتند وقتی صحنه  های تمرین را می گیرد توجیه دارد که با صدای دوربین باشد و الا نه و گفت من میکسر می آورم و 20 تا هاش اف باید داشته باشم و این کار برای همه ما خیلی سخت و تازه بود.

صدابردار این فیلم در ادامه این نشست در خصوص صدابرداری خاص این فیلم توضیح داد: ممنونم که آقای داوود نژاد به من اعتماد کردند و ممنونم از تعامل فیلمبرداران عزیز که در این کار من را یاری دادند من از آقای علویان صداگذار فیلم نیز ممنونم در این فیلم تایم لاین ما حدود یک ساعت و خرده ای شد و تمام دوستان از ابتدای صحنه قبل تا فیلمبرداری همه هاش اف داشتند و برای من تجربه خیلی جدیدی بود و یکی دو شب از استرس این سکانس و پلان ها نخوابیده بودم و امیدوارم که نتیجه خوب از آب درآمده باشد من کاملاً از روز اول که صحبت کردم قرار شد صدابرداری در این فیلم در راستای پیشبرد اهداف آقای داوود نژاد باشد و کاملاً همه چیز در این فیلم به صورت رئال بود و ایشان خواسته بودند صدابردار و یا بوم من اصلاً در صحنه حضور نداشته باشند تا بازیگران راحت در صحنه ایفای نقش کنند.

رحیمی فیلمبردار کلاس هنرپیشگی نیز در ادامه این نشست گفت: ما تمام سعی مان را می کردیم که خواسته آقای داوود نژاد را برآورده کنیم و امیدوارم نتیجه کار ما خوب بوده باشد. ما بعضی موقع ها برداشت های زیاد تا حدود 40-50 برداشت هم داشتیم و خود من و سجاد سپهری که فیلمبردار دوم بود همیشه در صحنه حضور داشتیم و توانستیم با هم خیلی خوب همکاری داشته باشیم.

داوود نژاد نیز در ادامه این بحص گفت: ما برای نور هم  یک نور کلی می دادیم و سعی کردیم گرایش آتلیه ای را از نورپردازی کم کنیم و ترجیح دادیم معلوم نشود که نورپردازی کرده ایم ولی تمام خانه را نور داده بودم اما نور بر اساس منابع بود اما باز هم در جاهایی مجبور به محو سایه ها شدم یکی از کارهای سخت این دو فیلمبردار این بود که در برخی از صحنه ها من آن را ها به کار خود می گذاشتم و می گفتم شما خودتان هیچ جا یک زاویه نداشته باشید و مراقب باشید که از یک زاویه نداشته باشید در برخی از صحنه ها مثل صحنه آخر بود که من می گفتم شما کجا بایستید و من می گفتم خوب گوش کنید و خوب ببینید و خوب احساس کنید.

وی افزود: آقای رحیمی در مرهم دوربین دوم را گرفت و در این فیلم مدیر فیلمبرداری شد و فیلمبردار دوم این فیلم را دادیم دست سجاد سپهری که در مرهم عکس می انداخت.

محمدرضا داوود نژاد نیز در ادامه این نشست درباره این که کاراکترش همچنان قابلیت دارد و در این فیلم کلاً رها و واقعی هست و آیا این مسئله نگرانش کرده یا نه گفت:

زمانی که آدم با علیرضا کار می کند جای نگرانی نیست چون اگر مشکلی هم باشد خیلی سریع حل می شود چون متد ایشان متد استانیسلاوسکی هست که قواعد بازیگری را به من آموخته و من از نوجوانی بر اساس روش او کار کردم و علیرضا هم چون اشراف خوبی بر این سیستم دارد ما را خوب رهبری می کند و هر چند وقت یک بار احساس می کنم حالت زنگار روی حس و بازی ام گرفته شده که تنها علیرضا می تواند آن را صیقل دهد. من جاهای دیگر که بازی می کنم می بینیم خیلی بد است و علیرضا آدم را آماده کار می کنداین کار خیلی خاص و نویی بود و در ایران این کار نشده بود و این فرم خاصی بود که کاراکتر از خودت باید تفکیک می شد و این رفت و برگشت را به غیر از علیرضا مطمئن هستم که کس دیگری نمی توانست کنترل کند. در مورد بداهه هم باید بگویم این سیستم می گوید جلوی احساسات را نباید گرفت و وقتی از تمرین ها استفاده شود ناخودآگاه می آید و دیگر دست من و دیگری نیست.

زهرا داوود نژاد نیز در ادامه این نشست اظهار داشت:

من فکر می کنم بابا خمیری را آماده می کند و می گذارد همه ما نان خودمان را بپزیم و در جریان این پخت و پز در کنار ماست و ما را هدایت می کند و در این حس و بازی آدم به یک صداقت کامل جلوی دوربین می رسد چه ما که نقش آفرینی می کنیم و چه قصه دیگر بازی نیست و نتیجه آن فیلم کلاس هنرپیشگی می شود که دریافت ها و تأثیرات و خلقیات آدم ها هم در این فیلم حضور دارد.

داوودنژاد نیز در ادامه این نشست گفت: همه شخصیت ها هنگام مصاحبه از درون خود صحبت می کردند و ما به ارتباط شخصیت ها با یکدیگر می رسیم و مصاحبه ای که پردیس احمدی در آخر فیلم کرد جمع بندی او بود از کل فیلم و همه مصاحبه ها با معماری انجام می شدند.

پوراحمد نیز در مورد تدوین فیلم گفت: آقای داوود نژاد فیلم را مونتاژ کرده بودند و من در شیراز رفته بودم رضا را ببینم و آنجا فهمدیم علیرضا فیلم ساخته است و این عجیب است که من و علیرضا که اینقدر به هم نزدیک هستیم از کار هم خبر نداشتیم.

شهیدی فر با اشاره به صحبت های وی گفت: چون شما مدتی پنهان بودید!

پوراحمد در پاسخ گفت: من پنهان نبودم و پنهانم کردند خلاصه بعد از این ماجرا علیرضا روزی زنگ زد و به من گفت فیلم را ببین و من به شدت تحت تأثیر فیلم قرار گرفتم و من در دوره افسردگی و بیکاری بودم و این نعمتی بود که علیرضا به من ارزانی داشت که هم کار را دوست دارم و هم علیرضا را دوست دارم و همه خانواده اش را که از مصائب شیرین می شناسم دوست دارم.

داوود نژاد نیز در ادامه اظهار داشت: من این فیلم را به 130 دقیقه رساندم و دیگر از کار افتادم و اصولاً اگر پوراحمد نبود در چند تا از پیچ های زندگی یا باد من را برده بود و یا من چپ کرده بودم و چند جا به داد من رسید از سر مصائب شیرین که در ساختمان فیلم نقش داشت و اینجا که من می دانستم باید دستی به سر و گوش فیلم کشانده شود و گفت چیزی نیست و می آیم و گفت تو زود کات دادی و غیره و یواش یواش گفتم تو بنشین و توانست فیلم را روان و سریع کند و من به او اعتماد داشتم و انصافاً تأثیر تعیین کننده داشت.

رضا داوود نژاد نیز که تازه وارد نشست شده بود در رابطه با این فیلم گفت: جای علی برادرم خالی است که برای تحصیل به خارج از کشور رفته و چند وقت پیش سر میز نهار گفت می خواهم فیلم بعدی را راجع به طابفه بزرگ بسازم و بعد از توضیحات من صدای سوت شنیدم و گفتم بی خیال شو بیا فیلم بساز و بازیگر بساز و فیلمی بساز که کات شود و مونتور باشد و روال عادی باشد چون این مدل کار کردن خیلی سخت است و این مدل فضایی دارد که انتخاب آدم های پشت صحنه و فضای پشت صحنه و وقتی می خواهد با خانواده کار شود و ما باید شرایط را طوری می ساختیم که موضوع احساس نشود و ساختن این فضا خیلی سخت بود.