به نظرم باید خودمان و بیننده ها و خواننده ها روراست باشیم، ریاکاری را کنار بگذاریم و هراسی از اینکه ممکن است به چیزهای مختلفی متهممان کنند به دل راه ندهیم و سرراست اعلام کنیم آتشکار یک کمدی مبتذل و سطح پایین در حد چارچنگولی و ده رقمی است. و اگر قرار است درباره فیلم هایی مثل قلقلک و چشمک اظهار تأسفی بکنیم، دلیلی ندار این را در مورد فیلم آتشکار انجام ندهیم. دیشب آتشکار در کاخ جشنواره فیلم فجر برای منتقدان و نویسندگان سینمایی به نمایش درآمد. و سالن از صدای خنده حاضران پر می شد. این الزاماً به معنی تأئید این فیلم نیست. چون فیلم در آخرین سانس به نمایش درآمد و خیلی ها در تراکم جلسات متراکم نمایش فیلم و نقد و بررسی خسته بودند و به اندکی خنده احتیاج داشتند. بنابراین شاید همانطور که در سالن وزارت کشور هزاران نفر از نمایش حمید ماهی صفت به خنده می افتند، ممکن است -تأکید می کنم ممکن است-  به همان ترتیب هم از نمایش آتشکار به خنده افتاده باشند. و اگر غیر از این باشد، شخصاً وظیفه خودم می دانم از مواضع نقادانه علیه سینمای منتسب به کمدی مبتذلی که در فیلم هایی مثل مادر زن سلام و چشمک و قلقلک ظهور پیدا کرده است عذرخواهی کنم. چراکه آن فیلم ها قطعاً از آتشکار فیلم های شریف تر و بهتری بودند.

داستان فیلم درباره یک آتشکار ذوب آهن اصفهان است که چهار دختر دارد و زنش حاضر به پذیرش او در اتاق خواب نیست، مگر به شرطی که آتشکار عمل وازکتومی (بستن لوله در مردان) را انجام دهد. و سراسر فیلم درباره تردید و دودلی مرد است که آیا این عمل را انجام بدهد یا خیر؟ چون از تحقیر شدن نزد همکارانش می هراسد. در پایان فیلم بالاخره مرد این عمل را انجام می دهد. اما دکتر او را به بخش محرمانه مطبش می برد و مرد متوجه می شود همه همکارانی که او را تحقیر می کرده اند خودشان عمل وازکتومی را انجام داده اند. اگر به چیزی به عنوان «منطق اولیه» برای یک فیلم اهمیتی قائل باشیم، درمی یابیم که آتشکار فیلم بی منطقی است. چون دست کم فیلم باید این را توضیح می داد که چرا مرد آتشکار و همسرش از راه های دیگری جلوگیری از بارداری نمی کنند، و چرا فقط وازکتومی؟ چون دست کم فیلم نشان نمی دهد که پایان دنیاست و راهی به جز وازکتومی باقی نماند!

توصیف دقیق ماهیت «ابتذال» واقعاً کار دشواری است. اینجا ناچارم از این توصیف و تعریف بگذرم و یکراست بروم سر اصل مطلب و بگویم آتشکار فیلم مبتذلی است. سرشار از شوخی های رکیک، دستمایه های مبتذل، و موضوعات پیش پا افتاده است. باید اقرار کنم همیشه نسبت به وجود سلامت نفس در اداره کل نظارت و ارزشیابی شک داشتم. چون فکر می کردم این اداره غول بی شاخ و دمی است که همواره مانع ارتباط فیلمساز و مخاطبانش می شود. اما پس از تماشای فیلمهای تسویه حساب و آتشکار که جزو چند فیلمی بودند که لبه تیز پیکان را متوجه این اداره کل کردند، باید بگویم حقیقتاً درباره این باور قدیمی ام شک کردم. چون فکر می کنم آتشکار و تسویه حساب (هنوز بقیه فیلم ها را ندیده ایم) توهین آشکاری به بیینده ها و جامعه هستند. طبیعتاً ما حق نداریم که از اینطور فیلم ها بد بگوییم و بد بنویسیم. چون با بد نوشتن درباره تسویه حساب حتماً از جانب بانو میلانی و طرفداران احتمالی ایشان متهم می شویم که «زن ستیز»،  و یا حتماً جزو یکی از چند تا مرد منحرف و زن آزاری هستیم که ایشان در فیلمشان تصویر کرده اند. و در مورد آتشکار هم (اگرچه محسن امیر یوسفی از دوستان عزیز بنده، واقعاً جوان شریفی است) ممکن است به حسادت و کج فهمی و چیزهایی از این دست متهم شویم.

به نظرم بهتر است  این اعلام نظر درباره فیلمی از دوست خوبم محسن امیر یوسفی را با یک هشدار آموزشی شبیه آن چیزی که در ابتدای سی دی برخی فیلم های سینمایی وجود دارد ختم کنم و بیش از این در ابتدای روز موجبات کدورت فی مابین را بین خودمان را فراهم نکرده باشم. همان هشداری که نماهایی از دزدی یک کیف پول را نشان می دهد و اعلام می کند «شما یک دزد نیستید!» و در صحنه بعد ... «شما دزدی نمی کنید!» و بالاخره به این نتیجه می رسد که «خرید کپی های غیرمجاز فیلم ها یک جور دزدی است»

دوست عزیر و فرزانه من

شما حمید ماهی صفت نیستید

شما فیلم مادر زن سلام  نمی سازید

شما از راه های مبتذل و توهین آمیز برای خندادن تماشاگران استفاده نمی کنید

ساختن آتشکار یعنی حمید ماهی صفت شدن، ساختن مادر زن سلام، و استفاده از راههای مبتذل و توهین آمیز برای خنداندن تماشاگران.