سرانجام فیلم سینمایی آل به تهیه کنندگی علی معلم با تبلیغات گسترده (البته در مجله تهیه کننده فیلم) و افتتاح سایت و... به جشنواره فجر امسال رسید. فیلمی که به قول تهیه کننده فیلم قرار است ادای دینی به مرحوم خاکیچیان و سیف الله  داد باشد و آغازی نوین بر تریلر سینمایی در ایران. فیلم را با دوستم به همراه یک خانواده ای که در کنار ما نشسته بود و فرزندی 2 ساله نیز آنها را همراهی می کرد دیدم! با شروع فیلم نشانه ی کمپانی «دنیای تصویر» را می بینیم. جالب از کار درآمده است. بعد صدای دکتری را می شنویم که دارد بیمارش را راهنمایی می کند که تمرکزش را به نقاط مختلف بدنش منتقل کند و در زمینه تاریک فیلم نیز تیراژ پخش می شود. اول حدس می زدم که صدا متعلق به همایون ارشادی باشد ولی علی معلم بود. فیلم صدایی عالی دارد و تصویر آن بیننده را منکوب خود می کند. خودم را آماده می کنم که یک تریلر نفس گیر و ترسناک را ببینم. آل داستان مهندس جوانی است (مصطفی زمانی) که مدام روح و جن او را اذیت می کنند و دچارکابوس می شود. رئیس شرکتی که او در آن کار می کند (آنا نعمتی)و از قبل دلبسته این مهندس بوده یک سفر کاری به ارمنستان را برای او ترتیب می دهد که بتواند در مکانی دوردست با مهندس تنها باشد. ولی همسر مهندس (هنگامه حمیدزاده) باردار است و مهندس بدون اجازه رییس شرکت همسرش را نیز به ارمنستان می برد. در آنجا یکی دیگر از کارمندان شرکت (همایون ارشادی) آنها را به محل سکونتشان در ارمنستان راهنمایی می کند. به خانه ای قرمز رنگ و بزرگ و صد البته مرموز. و اتفاقات عجیب و ترسناک برای مهندس درارمنستان اتفاق می افتد....

فیلم آل ازدم دستی ترین تمهیدات برای ترساندن تماشاگرانش استفاده می کند. تمهیداتی مثل خوردن باد به پرده، صدای باد، قطع شدن برق، صدای جیغ و داد و...

موضوع فیلم آل جان برای یک فیلم ترسناک بومی فوق العاده است؛ ولی ظاهرا باز باید منتظر بمانیم تا فیلم دیگری ساخته شود تا حق موضوعی به این خوبی را به درستی ادا کند. فیلم آل فیلمبرداری و صداگزاری عالی دارد ولی با اینها نمی توان مشکل فیلمنامه ی ضعیف فیلم را جبران کرد. فیلم از دقیقه 20 از نفس می افتد و معلوم است که چیزی برای عرضه ندارد. فیلم هرچه جلوتر می رود احمقانه تر می شود تا اینکه نهایتا در زیر سنگینی بار خودش له می شود.

شخصیت های ثانوی فیلم موجوداتی مقوایی و دو بعدی هستندکه جز راه رفتن جلوی دوربین و نگاه های کشدار و به اصطلاح مرموز کار دیگری بلد نیستند.بازی بازیگر نقش اول فیلم خانم هنگامه حمیدزاده کپی برداری نعل به نعل از بازی گلشیفته فراهانی است. بازی این خانم به قدری اکشن و پر جنب و جوش است که بیشتر به درد یک فیلم کمدی/رمانتیک می خورد تا یک فیلم به اصطلاح تریلر. مصطفی زمانی وقتی حرف نمی زند بسیار بهتر است از زمانی است که حرف می زند. فیلم آکنده از صحنه های  بی ربط است. هنرپیشه های فیلم همینطور سرگردان در خیابان های ارمنستان می چرخند و میترسند! البته یک پیرزن بامزه و موقرمز هم آنها را در خیابانها همراهی می کند.

کار دوربینی فیلم انصافا چشمگیر است و مزیت عمده ای برای فیلم به حساب می آید.

اما کارگردان تکلیف خودش را بافیلم مشخص نکرده است. بعضی وقتها فیلم اجتماعی می شود و بعضی جاها کمدی و در پاره ای مواقع هم تریلر و ترسناک و باز دوباره اجتماعی می شود. آل ظاهرا با این هدف ساخته شده است که آدرنالین خون تماشاگر را بالا ببرد ولی عملا همچون یک قرص خواب آور باعث خواب رفتن تماشاگرانش می شود.

روشی که فیلم آل برای ترساندن تماشاگرانش انتخاب می کند بر اساس گول زدن تماشاگران است. اینگونه که ابتداء یک اتفاق نفس گیر و  ترسناک می افتد، اما بعد متوجه می شویم این خواب و خیال بوده و هنرپیشه نقش اول فیلم از خواب می پرد و تماشاگر نفس راحتی می کشد. بسیاری از فیلمهای ترسناک از این ترفند در یکی دو سکانس برای ترساندن تماشاگران استفاده می کنند. ولی آل  نزدیک به 10بار یا بیشتر از این ترفند استفاده می کند. فیلم آنقدر از این ترفند استفاده می کند که از خودش رودست می خورد. زمانی که مصطفی زمانی برای دهمین بار یا یازدهمین بار از خواب می پرد بچه دو ساله ای که کنار من نشسته بود از خنده غش کرده بود و با دست های کوچکش کف می زد. باقی تماشاگران هم از دفعه سو م به بعد با خنده  میگفتند: «الانه که ازخواب بپره!»

فیلم به وضوح برای تماشاگران روشن نمی کند که سرچشمه این حوادث عجیب که در خانه مهندس روی می دهد چیست. آل فاقد حتی یک کاراکتر درست پرداخت شده است. و فیلمساز را از ارائه یک داستان منسجم عاجز نشان می دهد. مشکل اصلی آقای بهرامیان (کارگردان ) این است که فاقد شناخت روشنی از مفهوم «تعلیق» است. با این همه تمام بنای فیلم را بر روی ایجاد تعلیق گذاشته است!

تا 10دقیقه مانده به پایان فیلم خبری از آل نیست و فیلم اصلاً یک فیلم اجتماعی است. ولی در ده دقیقه پایانی ناگهان ضرباهنگ فیلم تند می شود و همه چیز مثل برق و باد تمام می شود و می رود پی کارش و چیزی عایدتان نمی شود.

اگرچه زمان فیلم آل نزدیک به 2 ساعت است ولی تاثیر روانشناسانه تلف کردن پول و وقت و انرژی و زمانی که صرف تماشای این فیلم می شود به گونه ایست که انگار چند سال از عمر شما تلف شده است. در پایان توصیه ای دارم برای خانواده هایی  که احتمالا فرزندی دارند که از جن و آل می ترسد, تماشای این فیلم را به هیچ وجه از دست ندهند. چون باتماشای فیلم  آل نه تنها دیگر  فرزندشان از آل نخواهد ترسید بلکه برای آن سوت و کف هم خواهد زد!

در همین رابطه بخوانید

آل از نظر اجرا خیره کننده بود