از زمان فیلم حکم کیمیایی دوران جدیدی را در مناسبات حرفه ای خود آغاز کرد. او به قدرت تبلیغات در سینما پی برد و تلاش کرد تا با نفوذ روی آدم های مختلف مطبوعات، افرادی از قبیل منتقدان پرکار یا مؤثر، سردبیران جراید، خبرنگاران فعال، و... زمینه های موفقیت مطبوعاتی فیلمش را قبل از اکران فراهم آورد. این رویه ای متفاوت از روال جاری در سینمای ایران است که معمولاً با سپردن فیلم به پخش کننده کار فیلمساز و تهیه کننده با آن تمام می شود و کسی هم برای نظر منتقدان یا بازتاب رسانه ای چندان اهمیتی قائل نیست. کیمیایی اتفاقاً نقطه مرکزی توجهش را روی منتقدان گذاشت. در نگاه خوشبینانه او قدرت منتقدان و مطبوعات را جدی گرفت و در نگاه بدبینانه او تلاش کرد برخی منتقدان را به انحاء مختلف «بخرد». نتیجه این رفتار به واکنش های متفاوتی از سوی منتقدان منجر شد. برخی مجذوب شخصیت جذاب و البته ویرانگر کیمیایی شدند، و برخی به شدت برآشفتند و کیمیایی را تقبیح کردند. نتیجه کار البته ربطی به داوری در مورد کیفیت فیلم کیمیایی نباید داشته باشد. این یک بازی جدید و البته مجزا از فیلم است که کیمیایی چند سالی است آغاز کرده و البته امیدواریم با منجر شدن به ذوق زدگی و اشتیاق او، ضمن نشاط بخشی به او، بر ارتقای کیفیت فیلم های او هم تأثیر مثبتی بگذارد. به هر حال از زمان نزدیک شدن به اکران فیلم محاکمه در خیابان شاهد هستیم بازی جدید کیمیایی رفته رفته اوج می گیرد. کیمیایی در سال های دهه 1360 و 1370 قهرمان لجباز و یکدنده ای بود که با بی اعتنایی کامل به نظریات منتقدان می خواست سرسختانه فیلم خودش را بسازد، اما در سال های اخیر او در رفتارهایی کاملاً متضاد با گذشته حتی نظر منتقدان را در تدوین نهایی فیلمش دخالت می دهد. ممکن است او همان آدم دهه 1360 و 1370 باشد، اما قطعاً استراتژی و رویکرد کاملاً متضادی را اتخاذ کرده که معلوم نیست راه به کجا می برد. در مورد رییس گزارش ها حاکی از آن بود که نسخه اولیه فیلم، مؤثر و جذاب بوده، اما فقدان اعتماد به نفس کیمیایی و دخالت دادن نظر افراد مختلف در تدوین نهایی فیلمش منجر شد نسخه نهایی رییس شکست چند جانبه ای برای کیمیایی باشد. در مورد محاکمه در خیابان امیدواریم نتیجه کار به موفقیت منجر شود و فیلم جدیدی کیمیایی با وجود استراتژی جدیدی که او در مواجهه با منتقدان و اصحاب رسانه آغاز کرده فیلمی مؤثر و دیدنی را روانه پرده سینماهای ایران کند.