هاشمی در واکنش به هو شدن زمهریر در سینمای رسانه ها: می‌دانم كه منتقدان گرفتار نان شب هستند

فرح بخش: به خود من پیشنهاد كرده‌اند كه پول بده برایت خوب بنویسیم!

بخش سنیمایی برنامه شب گذشته «دو قدم مانده به صبح» با موضوع «اكران فیلم فرهنگی»، در ادامه برنامه شنبه شب، با حضور فریدون جیرانی، محمدحسین فرح‌بخش و سیدضیاءهاشمی تهیه‌كنندگان سینمای ایران روی آنتن رفت.

در ابتدای این برنامه، فریدون جیرانی با اشاره به بازتاب‌های برنامه اول در بین سینماگران گفت: وقتی ما با دوستان صحبت می‌كردیم، عقیده بخشی از دوستان فیلمساز كه دغدغه‌های فكری و فرهنگی خاصی دارند و سعی می‌كنند سرمایه‌گذار پیدا كنند تا فیلم‌شان را بسازند، این بود كه فیلم‌های آنها كه از روال سینمای گیشه‌پسند دور هستند، تحت شرایط تسلط مناسبات ناسالم تخریبی، نابود می‌شوند.

در ادامه این بحث، سیدضیاء هاشمی گفت: بحث ما به اینجا رسید كه مجموعه فیلم‌های تولید شده در سینمای ایران، همه زیرمجموعه فرهنگ هستند و بعد در تعریف مخاطب عام و خاص به این می‌رسیم كه این فیلم‌ها خوب، بد، مبتذل و انواع مختلف دیگر دارد. البته ابتذال همیشه مفسده نیست. حدی از تفكر پایین جامعه را ابتذال می‌گویند.

وی گفت: من هم عقیده دارم كه آقای فرح‌بخش رفته و نوعی از فیلمسازی را پیش گرفته كه ژانرمند است و یك ژانر خاص برای خودش دارد. تا به امروز هم از روال خودش تخطی نكرده... یك بار آمده ، یك گریز زده و یك فیلم فوق‌العاده ساخته كه البته مرحوم سیف‌الله داد معاونت سینمایی وقت، او را مورد تشویق قرار داده اما انتظار ما از منتقدان‌مان هم این بود كه آقای فرح‌بخش را تشویق كند اما چه كسی این كار را كرد؟ چرایش هم مشخص است؛ خیلی از حركات منتقدان در مجموعه سینمای ایران اثرگذار نیست. آنجایی كه ما قلم به دست‌مان می‌گیریم و این قلم برای خودش وقاری دارد، نمی‌تواند جریان‌سازی كند.

جیرانی در ادامه حرف‌های هاشمی گفت: یعنی معتقدید منتقدان می‌توانستند آقای فرح‌بخش را پس از تولید فیلم آواز قو، از روند سینمای خودش جدا كنند و به سمت دیگری بكشانند؟

سید‌ضیاء هاشمی گفت: بله، این اتفاق می‌توانست فراتر از معاونت سینمایی هم بیفتد، اما منتقدان این كار را نكردند و البته بیشتر از این هم نمی‌توانند. برخی از منتقدان سینمایی كه می‌شناسیم‌شان و برایشان احترام قائلیم، در سنیما و مطبوعات، فعالیت نمی‌كنند و در عرصه نیستند. پیرهای منتقدان در عرصه نیستند و یك مشت جوان هستند و گروهی از آنها هم در قالب یك تشكل صنفی فعالیت می‌كنند كه به نظر من، اینها از انتقاد و منتقد بودن بویی نبرده‌اند. ما فیلمسازانی داریم كه در این مملكت مانده‌اند و به كار خود اعتقاد دارند و با همه تعلقات‌شان دارند فیلم می‌سازند. منتقدان ما با اینها بد برخورد می‌كنند. در جشنواره امسال برخی منتقدان به خانم میلانی حمله كردند. او كه امروز فیلمساز نشده و فیلم‌های فوق‌ا‌لعاده و اثرگذار دارد. اگر از یك فیلم وی خوش‌تان نیامده، چرا اینجور عربده می‌كشید؟ چرا توهین می‌كنید؟ حتی منتقدی كه دستی بر آتش دارد یعنی دارد، شاهد بودم كه در یكی از این جلسات انتقادی، عربده‌هایی كشید كه بعدا معلوم شد قرار بوده دست‌خوش این «مجری‌گری» را ببرد... تأسف بار است كه سطح انتقاد اینقدر پائین آورده‌ شده...

در ادامه برنامه «دوقدم مانده به صبح»، جیرانی درباره این موضوع از حسین فرح‌بخش پرسید كه وی گفت: من خیلی منتقدان را قبول ندارم.

وقتی جیرانی به فرح‌بخش گفت: آنها هم شما را قبول ندارند، این تهیه‌كننده گفت: اصلا برای من اهمیتی ندارد. شاید روزی كه آنها مرا قبول داشته باشند، باید فاتحه من را در سینما بخوانند! من اولین فیلمی كه تهیه‌كردم 29 سالم بود و از همان جا به این نتیجه رسیدم كه منتقدان را از دایره ذهنی‌ام بیرون كنم چرا كه اگر آنها در دایره ذهن من باشند، آن وقت باید از مردم دور باشم...

در ادامه وقتی جیرانی از فرح‌بخش خواست مسیر بحث را تغییر ندهد و به او گفت: شما دارید عقده‌گشایی می‌كنید، فرح‌بخش پاسخ داد: من دارم مقدمه می‌چینم. نمی‌شود فی‌البداهه به سراغ اصل مطلب رفت. باید ببینیم آیا منتقدان ما بیشتر از مردم می‌فهمند كه به نظر من جز تعداد انگشت‌شماری كه آقای هاشمی هم به آنها اشاره كردند و من هم به آنها ارادت دارم، بقیه برای این كه وارد فضای فیلمسازی شوند، آمده‌اند منتقد شده‌اند. یعنی با خود گفته‌اند دو تا فحش به فیلم‌ها بدهیم و وارد این حرفه شویم و جالب آن كه بعد كه خودشان وارد فضای فیلمسازی شده‌اند، نگاه دیگری پیدا كرده‌اند!

فرح‌بخش در ادامه گفت: امسال فیلمی روی پرده داشته‌ایم از یك كارگردان نامی كه یكی پس از دیگری، فیلم‌هایش پسرفت دارند و فروش خوبی هم ندارند. او وقتی فیلم می‌سازد، از قبل و بعد اكران، هر مجله‌ای كه می‌بینیم، شش كیلو برایش تأییدیه می‌نویسد... اما من از شما سئوال می‌كنم، چرا همین منتقدان فیلم عطش را - كه من آن را از آواز قو هم بیشتر قبول دارم و در سطح استانداردهای بالاست- تحویل نگرفتند؟ اگر كارگردانش حسین فرح‌بخش نبود و فرد دیگری بود (مثلا همان شخص كه كارگردانش امسال فیلم بدی ساخت و تحویلش گرفتند) فیلم را بالا می‌بردند...

جیرانی به فرح‌بخش گفت: خب واضح است كه شما منظورت كیمیایی و محاكمه در خیابان است.

فرح‌بخش گفت: نه! شما منظورت این است... من چنین جسارتی نكردم ... خلاصه این كه من می‌گویم ما خیلی نمی‌توانیم روی چنین منتقدانی حساب باز كنیم. به ویژه آن كه منتقدان خوب ما هم كنار كشیده‌اند.

جیرانی به فرح‌بخش گفت: من جواب می‌خواهم. اگر منتقدان از آواز قو و عطش تعریف می‌كردند، جهت فیلمسازی شما تغییر می‌كرد؟

فرح‌بخش در ادامه گفت: ممكن بود تغییر كند... البته نه خیلی، چون فرق نگاه من با شما این است كه من مردم را از همه داناتر می‌بینم و شما معتقدید منتقدان از مردم بیشتر می‌دانند. این را چه كسی می‌گوید؟

جیرانی گفت: البته من هم معتقدم اگر منتقدان از آقای خاچیكیان سر فیلم ضربت حمایت می‌كردند و آقای خاچیكیان هم می‌فهمید كه فرق این فیلم با سایر فیلم‌های ایرانی زمان خودش چیست، روی او هم تأثیر می‌گذاشتند.

فرح‌بخش گفت: من البته منتقدان آن زمان را بیشتر از منتقدهای امروز قبول دارم. آنها هر كلام‌شان معنا داشت. اینها كه منتقد نیستند. اگر هم امروز مطلبی از منتقدان می‌خوانیم، نوشته‌های همان چهار تا منتقد درست و حسابی است و اگر جریان نقد مقداری جلو می‌رود، از قبل نوشته‌های همان‌هاست.

هاشمی در ادامه بحث گفت: من نمی‌خواهم منتقدان سینما را تخریب كنم اما می‌دانم كه اینان گرفتار نان شب هستند و با یك حركت مالی به جاهای خوبی می‌رسند.

فرح‌بخش در ادامه گفت: به خود من پیشنهاد كرده‌اند كه پول بده برایت خوب بنویسیم!

هاشمی گفت: باید این قضیه را بررسی كرد. یكی از دلایل روند امروز منتقدان سینمایی، طرز برخورد تولیت سینما در 4 سال گذشته است. به نظر من آقای جعفری‌جلوه منتقدان سینما را دربست در اختیار خودش گرفته بود و برایشان هزینه می‌كرد ... البته من از برخوردهای این دوره هم به نظرم می‌رسد كه این كارها دارد دوباره اتفاق می‌افتد همان طور كه در جشنواره امسال، منتقدان خرده‌پا رفتاری شنیع با سینماگران مطرح داشتند... من واقعا در صداقت آقای شمقدری شك ندارم اما تعجب می‌كنم كه معاونت سینمایی چرا در این خصوص موضع‌گیری نكرد. مگر منتقد حق دارد قلمش را چماق كند و بر سر هر كسی بكوبد؟ البته بخشی از این قضیه مربوط می شود به بضاعت تجربه و سوادش. یك فیلمی كه در جریان ساختش بودم و تهیه‌كننده‌اش همكار خوب من و آدم محترمی است، 37 صفحه بیشتر فیلمنامه نداشت. آن فیلم در اصل قرار بود در دوبخش و با دو نگاه به یك موضوع ساخته شود. یك موضوعش را گرفتند و یك موضوع دیگر فیلم را اصلا نگرفتند. یعنی فرصت نشد و آن را منتفی كردند. بعد آمدند فیلم را سر هم كردند و به جشنواره رساندند. فیلم گرچه تدوین فوق‌ا‌لعاده‌ای داشت اما فیلم را كه نگاه می‌كنی، درنیامده... قصه ناقص است و سرنوشت آدم‌های قصه معلوم نمی‌شود. داستان بچه معلوم نیست چگونه است اما منتقدان آمدند همین فیلم ناقص را مطرح كردند و گفتند این بهترین فیلم است و...

جیرانی در ادامه گفت: با این وصف آیا منتقدان جهت می‌دهند به سینما و می‌توانند این كار را بكنند؟

سیدضیاء هاشمی گفت: این وظیفه منتقدان است...

جیرانی گفت: یعنی با این كارها دارند آدرس غلط می‌دهند به سینما؟

فرح‌بخش گفت: عقیده من این است كه ما چون منتقد درست نداریم، منتقدان حاضر نمی‌توانند به ارتقای سینما كمك كنند.

جیرانی در ادامه گفت: من یك چیزی را نمی‌فهمم. منتقد به فیلم شما فحش می‌دهد و فیلم شما می‌فروشد. پس او چه تأثیری می‌تواند در این سینما داشته باشد؟

سیدضیاء هاشمی گفت: بعضی‌ها باج گیری می‌كنند. می‌آیند سر گردنه می‌ایستند باج‌گیری می‌كنند. از رفتار و منش‌هایشان معلوم است... و جشنواره امسال نمونه خوبی است برای بررسی رفتار منتقدان كه چگونه چماق برمی‌دارند. من از معاونت سینمایی انتظار نداشتم كه شیوه «تفرقه بینداز و حكومت كن» را به كار ببندد. جالب آن كه «خانه سینما» به عنوان صنف مادر (كه انجمن منتقدان سینمایی عضو صنفی خانه سینما است) هیچ اقدامی در این زمینه نكرد و نگفت این گردن‌كشی‌ها چیست. من با منتقد سینما مخالف نیستم اما با این رفتار حیرت‌آور كه منتقد چماق دستش بگیرد و سالن را به هم بریزد، مخالفم.

وی گفت: منتقدان ما می‌توانند سینما را به سمت تولید و پخش فیلم فرهنگی‌تر سوق بدهند اما منتقدان موجود، منتقدانی نیستند كه بتوانند جریان سینمای موجود را تقویت كنند.

فرح‌بخش در ادامه این مناظره گفت: بنده موافقم كه هر نوع فیلمی باید ساخته شود. هر فیلمی در چارچوب خودش. هیچ‌كس به من نگفته چه فیلمی بساز... من معتقدم باید این تنوع در سینمای ایران باشد چون اگر نباشد، فیلمی كه ما برای مخاطب عام می‌سازیم نیز شاید آنگونه كه باید جلوه نكند.

جیرانی در ادامه خطاب به فرح‌بخش، گفت: منتقدان می‌گویند مناسبات ناسالم در توزیع وجود دارد. چنین چیزی را قبول دارید؟

فرح‌بخش گفت: نه چنین چیزی نداریم. آنها فیلمی می‌سازند كه ممكن است خوب هم باشد اما در اكران برای بیننده عام موفق نیست و این قابلیت را ندارد اما نمی‌توان سینمادار را اجبار كرد تا آن فیلم را نشان بدهد، چون متعلق به بخش خصوصی است.

هاشمی گفت: در واقع در گذشته برنامه‌ریزی اكران در سندیكا صورت می‌گرفت و می‌نشستند و برای نمایش فیلم ایرانی برنامه می‌ریختند اما سال هاست كه اكران از این برنامه‌ریزی،‌ خارج شده و مناسبات پخش سینما را برعهده اهالی سینما گذاشته‌ایم. اگر روابط كاملا آزاد تعریف شود، هركس كه فیلمی دارد كه اقبال عمومی رویش بیشتر است به میدان می‌آید اما در وعیت فعلی، به همین دلیل تهیه‌كنندگان ما رفته‌اند دنبال سالن‌داری.

جیرانی در ادامه گفت: همین رویكرد، مناسبات و روابط بین توزیع و سینمادار را ناسالم نمی‌كند؟

هاشمی گفت: البته سینمادار شدن تهیه‌كنندگان در جایی دیگر قابل بررسی است اما وضع سینمای ما به گونه‌ای است كه سالن‌های تهیه‌كنندگانی را كه با هم اختلاف دارند، فیلم‌های یكدیگر را نشان می‌دهد. آنها فیلم هم را نشان می‌دهند چون نیاز دارند و راهی جز این ندارند. بحث من این است كه اگر فیلم فرهنگی مشكل اكران دارد به این دلیل است كه ما برنامه‌ریزی نداشته‌ایم و بخش توزیع و پخش متولی نداشته است. دولت خودش را رها كرده و بخش خصوصی هم كه توانایی اكران فیلم ویژه را ندارد...

جیرانی در ادامه گفت: الان فیلم شیرین كیارستمی در اروپا اكران است. فیلم كیارستمی در ایران اكران نمی‌شود اما اگر بشود، فروش ندارد؟

فرح‌بخش گفت: نه، ندارد دیگر. اگر داشت كه اكران می‌شد!

هاشمی گفت: باید دید آیا فیلم آقای كیارستمی در خارج از كشور هم تمام سانس و در سالن‌های زیاد اكران می‌شود؟

جیرانی گفت: بله باد ما را خواهد برد گسترده اكران شد. البته این دست فیلم‌های دو هفته اكران می‌شوند و بعد، نمایش آنها در اكران‌های بعدی ادامه می‌باید.

هاشمی گفت: برای نمایش فیلم‌های خاص می‌شود برنامه‌ریزی كرد. البته خود سینماگران ما هم باید توقعات‌شان را پائین بیاورند. 6 سال پیش و در طرح اكران آسمان باز، علیرضا امینی فیلم‌هایش را آورد و گفت هر شكلی كه این فیلم‌ها اكران شوند، من راضی هستم. ما در سه سینمای متغیر فیلم او را اكران كردیم و آنها را یك ماه در این سه سینما چرخاندیم. این یك راه‌حل است. اما در همان زمان، دوست فیلمسازی كه از منتقدان عزیز هم هست، پنبه ما را زد. نمی‌خواهم بگویم كه دلخور شده‌ام، اما واقعا ما آن موقع، بودجه ادامه این كار را نداشتیم.

وی ادامه داد: اكثر فیلم‌هایی كه پشت خط اكران مانده‌اند، فیلم‌های دولتی هستند یا مال تلویزیون هستند یا نهادهای دیگر. بخش خصوص اگر معطل اكران باشد، می‌رود تلاش می‌كند تا فیلم‌هایش به اكران برسد.

فرح‌بخش در ادامه این برنامه گفت: من با زدن این حرف‌ها محالفم. این سفره كه فیلم فرهنگی باید اكران شود و ... باید جمع شود. وقتی فیلمی ساخته می‌شود، از اول باید جایگاهش معلوم باشد. یا كسی خواب است یا خودش را به خواب می‌زند. این‌ها با پول دولت فیلم می‌سازند. می‌گیرند، می‌خورند و پس هم نمی‌دهند! كافی است به فارابی سری بزنید و فهرست بدهكاری این تهیه‌كننده‌ها را ببینید. با این پول‌هایی كه اینها به دولت بدهكارند، می‌توان 50 تا سینما در این مملكت ساخت. جالب آن كه آنها درآمدشان را هم دارند! همان‌ها كه می‌آیند به امثال بنده اعتراض می‌كنند كه تو می‌روی فیلم می‌سازی تا مردم ببینند و كیف كنند، اینها از من بیشتر در سینما كاسب هستند. من می‌گویم این فیلم‌ها را اكران می‌كنم تا مردم را به سنیما بیاورم اما آنها در همان مرحله تولید، قبل از این كه فیلم‌شان اركان شود سود خود را درمی‌آورند! من شگرد آنها را می‌دانم. این پول از نظر من حرام است، چون پول بیت‌المال است. من فهرستی جلوی آنها می‌گذارم كه به واقعیت نزدیك است و با آن دست خیلی‌ها رو می‌شود... رفته‌اند از یك نهاد پول گرفته‌اند و جالب آن كه حالا گفته‌اند اینجا و آنجای فیلم را دربیار، وامصیبتا راه انداخته‌اند... طرف پولش را گرفته، زندگی‌اش هم با آن پول روبه‌راه شده اما داد می‌زند و به این فیلمی كه ما برای مردم می‌سازیم توهین می‌كند و می‌گوید مردم نمی‌فهمند.

وی در پاسخ به فریدون جیرانی درباره دلیل ایستادن او پشت فیلم‌هایش، گفت: این سینما مردم را دارد و مردم پشت این سینما ایستاده‌اند. چطور جایی كه این مردم را می‌خواهیم، می‌گویند می‌فهمند و حالا كه از فیلم‌های پرفروش استقبال می‌كنند، آنها نمی‌فهمند؟

هاشمی گفت: این كه گفته می‌شود در دهه‌های اخیر خیلی از مردم به سینما نرفته‌اند واقعیت دارد. اگر رفته‌ بودند سینما ورشكسته نمی‌شد. الان سینما صددرصد ورشكسته است. مجموعه سینما درآمد ندارد. فیلم آقای فرح‌بخش می فروشد و چهارنفر دیگر. ما از نظر فروش، از كف هم پائین‌تر هستیم و سطح درآمد كلی سینما صفر است. البته از نظر باید و نبایدها و مضامین فیلم‌ها و ممیزی بحث‌هایی وجود دارد كه به عدم استقبال مردم از فیلم‌ها منتهی می‌شود اما بحث ما درباره اكران فیلم‌های خاص یا فرهنگی‌تر، باید بگویم یكسری از این فیلم‌ها، فیلم‌هایی هستند كه ارزش دیدن دارند و حتی برای مخاطبان ویژه هم باید امكان دیده شدن این فیلم‌ها را فراهم كنیم. تعدادی سینما در روزهای مشخصی این فیلم‌ها را نمایش دهند و ارزان هم فیلم‌ها را به نمایش بگذارند. مثلا روزهای سه‌شنبه این فیلم‌ها به شكل نیم‌بها اكران شود. با این كار در بحث اكران تعداد برنامه‌های نمایش فیلم‌مان بالا می‌رود و نمایش تك‌سانس فیلم‌ها جوابگو هم خواهد بود. البته دولت باید برای برخی از این فیلم‌ها كه با استفاده از تسهیلات ساخته شده و فیلم‌های بدی هم نیستند اما واقعا قابل اكران نیستند، فرصت اكران را فراهم كند. هما‌ن‌طور كه مثلا در اروپا برای اقلیت‌های قومی، مذهبی و فكری برنامه سینما و تئاتر قرار می‌دهد. شهرداری اینجا، سینما را درست می‌كند اما آنقدر آن را با قیمت گران می‌‌فروشد كه بخش خصوصی از عهده‌اش برنمی‌آید. گویی دكانی است كه از قبلش سودهای آنچنانی می‌برند و حالا چند تا سالن هم درست می‌كند. البته من معتقدم كه در همین حد هم، حضور شهرداری در عرصه سالن‌سازی دست‌مریزاد دارد. یعنی انصاف نیست كه در این اقتصاد به‌هم‌ریخته، ساخت 4 سالن را زیر سئوال ببریم...

فرح‌بخش در این بخش گفت: و انصافا آقای قالیباف در این زمینه خوب كار كرده است.

هاشمی گفت: بله... من می‌گویم منطقی آن است كه مثلا یك بودجه فرهنگی در اختیار خانه سینما قرار ‌گیرد و خانه سینما در مذاكره با سینماهایی كه تعدادی سالن دارند، با فیلم‌های فرهنگی‌تر برای نمایش فیلم‌ها در طی سال قرارداد ببندد. این فیلم‌ها نیاز به تبلیغ دارند و تلویزیون هم باید كمك كند و پول تبلیغ از این دست فیلم‌ها نگیرد تا این حركت جان بگیرد... در حقیقت بخش دولتی همان‌طور كه پول تولید این فیلم‌ها را می‌دهد، پول تبلیغات و اكران آنها را هم بدهد.

فرح‌بخش در این بخش گفت: اخیرا فیلم صداها در اصفهان اكران شده بود و مسئول یك سینما برای من تعریف كرد كه در سالن نمایش‌دهنده این فیلم فقط دو نفر نشسته بودند كه گویا آن مسئول به آن دو نفر گفته من دوبرابر پول بلیت‌ شما را می‌دهم تا از سالن بیرون بروید و بعد هم این جنجال به پا شد كه اصلا چرا این فیلم را آورده‌اید و اكران كرده‌اید. واقعیت این است كه مردم این فیلم را نمی‌پسندند، چنانچه وقتی این فیلم در شهرستان‌های دیگر هم اكران شد، با اعتراض شدید مردم همراه بود.

هاشمی گفت: اصولا فیلم‌هایی داریم كه نباید در سطح وسیع اكران شوند، یعنی بخش دولتی باید بیاید یك سینما یا دو سینما اجاره كند و سانس‌هایی را به نمایش این فیلم‌ها اختصاص دهد.

فرح‌بخش در ادامه گفت: البته وقتی سینمای «اتوپیا»ی پاریس فیلم خاص را روی پرده می‌برد، یك تعریف دارد از فیلم خاص و فیلم خارج از استاندارد را كه قابل نگاه كردن نیست، نمایش نمی‌دهد. این نیاز به كارشناسی دارد، همان‌طور كه شیر و كره فاسد را كارشناس تشخیص می‌دهد و برای پخش آن در بقالی مجوز نمی‌دهد.

وی ادامه داد: البته من این را باز تأكید می‌كنم كه در عمق سرمایه‌گذاری و تولید این فیلم‌ها اگر دقیق شویم، امكان ندارد كه متعلق به بخش خصوصی باشند. بخش خصوصی چطور ممكن است بیاید پولی كه با زحمت پیدا كرده، بیندازد توی جوی آب برود؟ چرا باید این كار را بكند؟ اگر قرار است این فیلم را بسازد برود مدرسه بسازد تا برایش باقیات صالحات داشته باشد.

وی در پاسخ به پرسش مجدد فریدون جیرانی درباره وجود مناسبات ناسالم در سینمای ایران گفت: كدام مناسبات ناسالم؟ سینماداری داریم كه در 5 سالن خود فیلم‌هایی می‌گذارد كه لازم دارد نمایش دهد. سینماهای ما با كمبود فیلم مواجه‌ هستند. اخیرا یكی از مسئولان پردیس‌ها به من می‌گفت چه زمانی این فیلم را برمی‌داری؟ قبل از انقلاب فیلم‌ها حداكثر چهار‌هفته‌ای تغییر می‌كردند اما الان مردم سه ماه پلاكات فیلمی را بر سردر یك سینما می‌بینند. خب مردم هم خسته می‌شوند.

در ادامه، هاشمی، جیرانی و فرح‌بخش بحث تناسب تعداد سالن و فیلم در قبل و بعد از انقلاب و لزوم تداوم سالن‌سازی را پیش كشیدند كه در این بخش، فرح‌بخش گفت: شهرهای كوچكی داریم كه وقتی كپی فیلم‌ها را می‌فرستیم، برای ما 22 هزار تومان پورسانت می‌فرستند در حالی كه 20 هزار تومان هزینه رفت و آمد می‌شود! در حقیقت سوبسیدش را ما داریم می‌دهیم نه دولت...

هاشمی در این لحظه به شوخی گفت: این تعریف مناسبات ناسالم است!!

فرح‌بخش با خنده گفت: 10 سال پیش برای دوتا فیلم روی هم 45 میلیون تومان وام دادند و 55 میلیون تومان با بهره‌اش از ما گرفتند. همان موقع بنده 500 میلیون تومان از سینماها طلبكار بودم. به وزیر ارشاد گفتم من سوبسید این سینما را دارم می‌دهم اما شما در بنیاد فارابی بهره‌ هم از من گرفته‌اید. آن هم در 7 ماه!

هاشمی گفت: ما در معاونت سینمایی قبلی ادله آوریم و آن را منتشر كردیم. اجحاف در حق سینما اینگونه شكل می‌گرفت كه جلوی نمایش برخی فیلم‌ها را به دلایل واهی می‌گرفتند و یكسری فیلم دم‌دست‌شان را پروانه می‌دادند. آنها تناسب اكران را به هم می‌ریختند. كسی كه پخش كننده است و فیلم هم دارد، سعی می‌كند اول مسائل خودش را حل كند. این ناسالم است.

فرح‌بخش نیز گفت: خیلی از مناسبات اكران را مدیریت قبل به هم ریخت كه الان دارند آن را اصلاح می‌كند.

در پایان بحث دوشنبه شب، سیدضیاء هاشمی در پاسخ به سئوال مجدد فریدون جیرانی درباره «وجود یا عدم وجود مافیا در سینمای ایران» گفت: پیش‌كشیدن این بحث، از توقع آدم‌هایی ناشی می‌شود كه نمی‌توانند فیلم شان را اكران كنند. این است كه آنها تصور می‌كنند یك عده نشسته‌اند و به شكل مافیا در سینمای ایران عمل می‌كنند! من اصلا مافیا را شوخی می‌دانم. زیاد‌ه‌خواهی وجود دارد اما این مافیا نیست. تهیه‌كنندگان بخش خصوصی نگرانند و سعی می‌كنند امكانی را برای خودشان بگیرند و در بده بستان فیلم خود را می‌گذارد جلوتر و فیلم دیگر را در برنامه اكران عقب‌تر قرار می‌دهند.

ادامه بحث درباره «اكران فرهنگی» در برنامه «دو قدم مانده به صبح» قرار است در برنامه سه‌شنبه شب پیگیری شود.

منبع: فارس

در همین رابطه بخوانید

فرح بخش: صاحب فیلم تهیه کننده است. کارگردان نیست