یادم هست کودکی ام در ظهرهای سنگین و آفتابی اهواز را. در آن سنین هر اتفاق ساده ای پدیده ای بود شگرف و هر انسانی اشتیاقی به مهربانی. آن روزها یادم هست وقتی عمر میهمانی آفتاب برایمان چند روز بیشتر نبود اما خاطره اش جاودانه ماند. برای من که از شمال سرد آمده بودم، ماهیت آفتابِ جنوب چیزی دیگرگون با آن جسم درخشان رنگ و رو پریده ی شمالی بود.  یادم هست در آن نازنجزاران ظهر وقتی همگی کنج خانه ی «آقا جون ِ» شما آرام می گرفتند و صبورانه به انتظار خنکای عصرگاهی چرتی سبک می زدند من بیدار می ماندم و نگاهم خیره به سقف در تکاپوی کشف روابط جغرافیای مهر و آفتاب منجمد بود. وقتی در یک بعد از ظهر گرم تابستان «او» آمد غلامعباس فاضلی را می خواندم بی اختیار به یاد قهرمان شکست خورده ی خود افتادم. اینکه اسطوره ی آدم قرار است دیگر نباشد و یا حتی باشد اما مقهور، یعنی همیشه کیفیتی مشمئز کننده از تنهایی هست که لحظه به لحظه ی بودن های آدم را پوشش دهد. آه که بعضی چیزها بی آنکه بخواهم همیشه با من است.

یادم هست آن روزها به این می اندیشیدم که می شود گاهی از ردای خوبیِ آویخته بر قامت انسان ها به رسالت آنها پی برد. من به رسالت آدم ها پی برده بودم. سقاخانه را ندیده ام اما باور کن به اعجاز دستان آن مرد بلند قامت مهربان ایمان دارم. آن روزها برای کودکی چون من «عمو فاضلی» کسی بود که باید رسالت اش پیام آوری نیکی و عاطفه می بود. آن تبسم های صادقانه و شیرین، آن هیجان مردانه وقتی چون کودکی نمی توانست شادی اش را پنهان کند. آن روزها پیکان فاضلی ها برای من چیز دیگری بود و پرسه زنی با آن در خیابان های اهواز بهترین اتفاقی که می شد بیافتد. از آن موقع بود که اهواز دیگر برای من مانند دیگران فقط یک شهر نبود و واژه ی جنوب برایم چیز دیگری معنا داد. یادم هست شعری برای جنوب نوشته بودم. قطعه ای که در شمالِ سرد، در این جغرافیای آباد در سومین جایزه ی ادبی تبریز خوانده شد اما فهمیده نه. آری، من آن روز فهمیدم که جنوب برای همه جنوب نیست. یادم می ماند جاودانه و جاری که کدامین دستان معصوم اعجاز رستگاری دیروزمان را رقم زدند. راستی، یادت باشد که ما دیگر خوشبخت نیستیم.

سید هادی جلالی / تبریز / فروردین 1393

در همین رابطه بخوانید

در یک بعد از ظهر گرم تابستان «او» آمد- بهاریه نوروز 1393- غلامعباس فاضلی