پرده سینما
بن فاستر، بازیگر ۳۴ ساله اهل بوستون این روزها فیلم «برنامه» را در انتظار اکران عمومی سینماها دارد، اثری زندگینامهای که به بررسی زندگی پر فراز و نشیب قهرمان دوچرخهسواری جهان لنس آرمسترانگ میپردازد، فیلمی که توسط استیفن فریرز (کارگردان فیلم «ملکه») ساخته شده و جان هاج (نویسنده فیلم «خلسه») فیلمنامه آن را برگرفته از کتاب «هفت گناه مرگبار: جستوجوی من بهدنبال لنس آرمسترانگ» نوشته است. مشکل اصلی اینجاست که بن فاستر تفاوتهای زیادی با لنس آرمسترانگ دارد و با نگاهی اجمالی نیز میتوان متمایز بودن این دو شخصیت را چه از لحاظ اخلاقی و چه از لحاظ ظاهری تشخیص داد. از همینرو فاستر برای آمادهسازی خود دست به انجام کارهایی طاقتفرسا زده است، اعمالی که در طول تاریخ سینما توسط بازیگرانی که از شیوه متداکتینگ پیروی میکنند هر از گاهی سر میزند و معمولاً تحسین اطرافیان را بههمراه دارد. در مواردی نادر مانند فیلم «برنامه» تنها رسیدن به شمایلی مشابه با آرمسترانگ کافی نیست، مشکلات زندگی حقیقی این قهرمان اسبق ورزشی ریشههایی عمیقتر در استفاده از مواد مخدر و یا مواد نیروزا دارد.
چندی پیش بن فاستر لب به سخن گشود و راز موفقیت در رسیدن به نقشاش را برملا کرد، فاستر قبل از شروع فیلمبرداری و در حین آمادهسازی خود برای درک بهتر نقشی که ایفا میکند، مواد مخدر استفاده کرده است و طی مصاحبههای اخیرش با وجود اصرار بیش از حد خبرنگاران، حرفی از نوع موادی که مصرف میکرده بر زبان نیاورده است. بن فاستر در آخرین مصاحبهاش با نشریه «گاردین»، میگوید: «دلیل اینکه اکنون این موضوع را برملا میکنم برای خودم جنبهای تبلیغاتی ندارد، بیشتر در پی برقراری تعادل روانیام هستم، این مواد بهصورت مهلکی سلامت روانیام را بههم ریخته و سعی دارم با تخلیه خود از میزان رنجی که میکشم بکاهم، در حال حاضر تنها خواستهام بازگشت به حالت همیشگیام است.»
او ادامه میدهد: «دلیلی نمیبینم نامی از موادی که مصرف کردهام بر زبان بیاورم و در آینده دور نیز هیچگاه این کار را نخواهم کرد، ولی نکته دیگری که باعث افشاکردن مصرف مواد در هنگام فیلمبرداری فیلم «برنامه» شد در این است که بتوانم به دیگر بازیگران پیشنهاد بدهم، راههای دیگری برای رسیدن به نقشهایشان پیدا کنند، شما روزی چندین ساعت بیشتر از اشخاص دیگر در اجتماع روی نقشهایتان کار میکنید و میتوانید به همان قناعت کنید، این کار آسیبهایی جدی به جسم و روان شما میرساند (مکث) صحبت بیشتر در این مورد به شکلیست که گویی در حال تبلیغ کار خود هستم اما باید این توضیح را بدهم که من از سویی دیگر احتیاج به چنین تجربهای داشتم، تجربهای شخصی برای درک بهتر این قبیل افراد.»
عملکرد بن فاستر و مصاحبههای جنجالیاش بهانه لازم برای بررسی هنرنمایی چند بازیگری که سالهای اخیر به شیوه بازیگری متداکتینگ موفق عمل کردهاند و از لحاظ جسمانی و روحی خود با خطرهای گوناگون مواجه شدهاند را به ما میدهد، زیرا برخلاف عقیده فاستر هیچیک از این تلاشها بینتیجه نمانده و باعث بهجا ماندن نقشآفرینیهای ماندگار و زیبایی از سوی بازیگران علاقهمند به این شیوه شده است.
۱- شیا لبوف در «چارلی کانتریمن»
ستاره اسبق دیزنی در این سالها نشان داده است که ابایی از درگیر کردن خود با مصائب نقشهایش ندارد و از پیامدهای سهمگینی که ممکن است گریبانگیر وی شوند دوری نمیکند، اما درحقیقت این عملکرد وی در فیلم «چارلی کانتریمن» بود که توجه همه را به او جلب کرد. ستاره مجموعه فیلمهای «ترانسفورمرها» در میان تعجب همگان در حین فیلمبرداری نماهای فیلم، طبق ترتیبی که در فیلمنامه ذکر شده، مقدار زیادی مواد مخدر (اسید) مصرف کرده است، درحقیقت تعداد دفعات بیشماری که در فیلم شاهد هستیم که شخصیت چارلی کانتریمن مواد مصرف میکند کاملاً واقعی است. البته لبوف بهصورت دقیق و حسابشده و تحتنظر پزشک دست به انجام چنین عمل کمسابقه و خطرناکی زده است، زیرا حجم بالای مواد مخدری که مصرف میکند از مقدار مصرف روزانه اشخاصی که به چنین موادی اعتیاد دارند چندین برابر بیشتر است!
۲- متیو مککاناهی در «باشگاه طرفداران دالاس»
بازیگر دوستداشتنی و محبوب این روزهای سینما متیو مککاناهی، درنهایت توانست جایزه اسکار را با حضور درخشان خود در فیلم «باشگاه طرفداران دالاس» به منزل ببرد. نقشآفرینی بسیار دقیق و حسابشده مککاناهی که همراه با تغییرات ظاهری سنگینی بود جای هیچ شکی را باقی نمیگذاشت که این بازیگرِ طرفدار متداکتینگ فشار جسمانی فراوانی متحمل شده تا بتواند در قالب کاراکتر ران وودروف که به بیماری ایدز مبتلاست ظاهر شود. مککاناهی با کمک رژیم غذایی بسیار دقیقاش موفق شد ۱۷ کیلوگرم از وزن خود بکاهد، این کاهش وزن باعث اختلال در سیستم گوارشی و مشکلات بینایی برای متیو مککاناهی شده است، مشکلاتی که تا به امروز ادامه دارد.
۳- کریستین بیل در فیلم «ماشینیست»
کریستین بیل، یکی از مشهورترین بازیگران سالیان اخیر سینماست که شهرت فراوانی در تغییر وزن برای متناسب شدن با نقشی که ایفاگر آن است دارد، بیل نشان داده که شرایط جسمانیاش بهگونهای است که قادر است برای بازی در نقش «بتمن» به وزن خود اضافه و در کمتر از یک سال برای بازی در فیلم «مبارز» مقدار قابل توجهی از وزن خود بکاهد. بیل نیز مانند مککاناهی برنده جایزه اسکار است و رکورد تقریباً دستنیافتنی ۴۹ کیلوگرم کاهش وزن را برای فیلم «ماشینیست» در کارنامه حرفهای خود دارد. یکی از مشهورترین قابهایی که درمورد میزان لاغری بازیگران سینما وجود دارد مربوط به پشت صحنه همین فیلم است، جایی که بیل به بدن نحیفاش کش و قوسی ساده داده تا اسکلت و دندههایش با وضوح بیشتری قابل رؤیت باشند.
۴- جیک جیلنهال در «شبگرد»
علاقهمندی بازیگر توانای سینما جیک جیلنهال به متداکتینگ بر کسی پوشیده نیست، او مقدار قابل توجهی از وزن خود را برای ایفای نقش لویی بلوم در فیلم «شبگرد» کم میکند و در فاصله یک سال بعد در هیأت بیلی هوپِ عضلهای در فیلم «چپدست» ظاهر میشود. علاقه وی به متداکتینگ تا جایی بود که وقتی در فیلم «شبگرد» دستاش با آینه بهشدت مصدوم میشود پس از بخیه زدن بهسرعت به محل فیلمبرداری بازمیگردد تا کار خود را با حالاتِ طبیعیِ درد کشیدن از سر بگیرد. جیلنهال درمورد این تغییرات جسمی و ذهنی میگوید: «به نظر من آزاد گذاشتن ذهن و انضباط شرط اول بازیگری در این شیوه است، من با تلفیق این دو خصیصه در کنار هم سعی در ارائه هرچه بهتر نقشهایم را دارم، چون بر این باورم که تنها بهعنوان جیک جیلنهال برای ایفای صحیح شخصیتهای دیگر کافی نیستم.» او در ادامه به خبرنگار نشریه «تایماوت» میگوید: «من از هیچ تلاشی برای رسیدن به شخصیتهایی که بازی میکنم فروگذار نیستم، حتی اگر بدانم این اعمال منجر به بیماریهایی سخت میشود.»
۵- دانیل دیلوئیس در فیلم «لینکلن»
دانیل دیلوئیس با دریافت سه جایزه اسکار نقش اول مرد، تعریفی مشخص از بازیگری با متداکتینگ است و میتوان از منظرگاهی دیگر او را تکمیلکننده این شیوه بازیگری در نظر گرفت. گرچه دیلوئیس برای بازی در فیلم «لینکلن» مقدار زیادی از وزن خود کاست ولی زمانی که حرف بر سر بازیگری و تغییرات جسمانی به میان میآید ناخوآگاه ذهن مخاطبان سینما به سوی فیلم «پای چپ من» و نشستن طولانیمدت دیلوئیس روی ویلچر در قالب کریستی براون، نقاش معلول ایرلندی به پرواز درمیآید.
۶- خواکین فونیکس در «من هنوز اینجا هستم»
خواکین فونیکس با فیلم مستند «من هنوز اینجا هستم» اثر کیسی افلک دست به زیر سؤال بردن پرسونای سینمایی خود زد و در تمام مدت، از زمان شروع فیلمبرداری تا مصاحبههای خبری و هنگام نمایش فیلم، خود را در قالب خواکین فونیکسی جا زد که خواننده موسیقی رپ است و هیچ ارتباطی با خواکین فونیکسی که میشناسیم و در فیلمهایی نظیر «گلادیاتور» یا «عبور از خط» بازی کرده است ندارد. در یکی از بهیادماندنیترین قسمتهای برنامه تلویزیونیِ «اجرای دیروقت با دیوید لترمن»، فونیکس بهعنوان مهمان حضور پیدا کرد و تلاشهای لترمن برای شکستن قالب رپخوان وی کارساز نشد، خواکین فونیکس بهصورت جدی برای مدت زمان نهچندان کوتاهی در زندگی واقعی هویتاش را تغییر داده بود و حتی در انتهای برنامه دیوید لترمن، اعلام کرد که این برنامه جزو بدترین مصاحبههایی است که در آن شرکت داشته زیرا میزبان سعی داشته به او این باور را دهد که شخص دیگری است و حتی میتواند به نشانه اعتراض در قبال توهینی که به او شده برنامه را ترک کند.
● پرده سینما، این مطلب را برای انتشار از روزنامه صبا برگزید.
انتشار مقالات سایت "پرده سینما" در سایر پایگاه های اینترنتی ممنوع است. |
|