استاد علی کسمایی که از حدود دو هفته پیش در بیمارستان توس بستری است در گفتگو با "پرده سینما" اظهار داشت علیرغم تنهایی همیشگی، همواره اعتقاد داشته خداوند همراه اوست.

در آخرین ساعات پانزدهم اردیبهشت ماه وقتی می خواست تلویزیون را خاموش کند و بخوابد، به طور اتفاقی به زمین افتاد و استخوان ران اش شکست. پیرمرد 85 ساله تنها بود. هیچکس کنارش نبود و او کف اتاق رها شده بود. با این حال با هیچکدام از همسایه ها یا دوستانش تماس نگرفت تا از آنها کمک بخواهد. «یاد نبرد رستم با سهراب در شاهنامه افتادم. سهراب تنها شخصی بود که توانست پشت رستم را به خاک برساند. با این حال رستم در برابر این جوان خودش را نباخت و غرورش را حفظ کرد. من هم حس می کردم رستم پس از نبرد با سهراب هستم و باید خودم را حفظ کنم.»

تا صبح روی زمین ماند و باز حرف های مادرش فرخنده بانو در سال های دور و دراز گذشته به یادش آمد: «وقتی بچه بودم احساس تنهایی زیادی می کردم. روزی به مادرم گفتم "چرا من اینقدر احساس تنهایی می کنم؟ چه کنم که اینقدر تنهایم؟" مادرم پاسخ داد: "پسرم! وقتی خدا با آدم است، تنهایی بی معنی است. بدان تو تنها نیستی و خداوند همیشه همراه توست." ...حرف های مادرم از آن روز آویزه گوشم شد و در تمام سال های بعد حس می کردم خدا همیشه با من است. آن شب هم در تنهایی و تاریکی فکر می کردم خدا همراهم است و نباید خودم را ببازم»

بله! خدا با او بود. چراکه همه تصور می کردند بعد از آن ضربه کاری، باید لگن پدر دوبله فارسی شکسته باشد، اما شکر خدا لگن سالم بود و فقط استخوان ران شکسته بود.

به هرحال صبح که هوا روشن شد پرستارش را فراخواند و پدر دوبله فارسی را به بیمارستان رساندند و باقی قضایا.

چند نفری از آدم های دوبله باخبر شدند و خدمت استاد آمدند: ناصر طهماسب، ناصر مدقالچی، ناصر ممدوح (عجیب است که همه نام کوچک یکسانی داشتند!) و مهرداد رییسی.

علی کسمایی همچنان از مهرداد رییسی و انجمن گویندگان جوان حمایت می کند. «نکته مهمی که من به آن اعتقاد دارم این است که "دوبلاژ" مهم است نه "دوبلور". هنر دوبلاژ باید به جلو برود. ما نباید راه را به نسل جدید ببندیم. یکی از دوبلورهای با سابقه آمده بود خانه من و به من می گفت شما نباید این جوان ها را به منزلتان راه بدهید. گفتم شما با چه جرأتی برای من در خانه خودم تعیین تکلیف می کنید که کی را راه بدهم و کی را راه ندهم! آن آقا از فرط عصبانیت و دستپاچگی دست هایش لرزید و دنبال سوئیچ ماشین اش گشت که آن را پیدا نکرد. اما رفت بیرون و وقتی بیرون رفت تازه فهمیده بود که سوئیچ در دست اش بوده است!... بله! در این نسل جدید یک نفر، یک صدا مثل ژاله کاظمی بیرون نیامده؛ چون آقایان نمی گذارند و صدایش را خفه می کنند.»

کسمایی نه تنها امروز و در این سال ها، بلکه در گذشته نیز یگانه فردی بود که دوبله فارسی را «ملی» اعلام کرد و از حالت انحصاری درآورد. «من از این آقایان می پرسم آیا شما می توانید مثل دوره جوانی تان نقش بگویید؟! مسلماً نمی توانید. پس به جوان ها میدان بدهید.»

او در اتاق 204 بیمارستان توس بستری است. امیدواریم هرچه زودتر به خانه اش برگردد. برای سلامتی اش دعا می کنیم. و از خداوند می خواهیم همچنان همراه این بنده خوب اش باشد.

در همین رابطه ببینید

گزارش تصویری الهام عبدلی از بستری بودن استاد علی کسمایی در بیمارستان