صادق خرازی می‌گوید که به وطن‌پرستی کیارستمی شهادت می‌دهد. او همچنین تاکید می‌کند که کیارستمی‌ها «عزیزکرده» نبودند.

به گزارش ایسنا به نقل از «تاریخ ایرانی»، خرازی در صفحه فیسبوک خود نوشت: چند شب پیش پس از مدت‌ها دوست نازنین و فرهیخته‌ام، عباس کیارستمی را دیدم. همواره از بودن در کنار این هنرمند ارزشمند و یگانه بر خود بالیده‌ام. کیارستمی خود به تنهایی با‌ همان چمدان کوچکش، سال‌هاست که سفیر فرهنگی ایران است؛ آنکه نام ایران را در جشنواره‌های جهانی از توکیو تا کن و نیویورک پر فروغ کرده و غمزه هنرش، مساله‌آموز صد مدرس شده. از تبار فرهیختگانی که دل از ریشه نکنده و هر کجا رفته، بارقه‌ای از مهر وطن را با خود برده. چه افتخاری از این بالا‌تر که سال‌هاست نام ایران در مجامع بزرگ سینمایی با عباس کیارستمی بلند آوازه شده است و چه شادمانی از این افزون‌تر که سینمای ایران شایستگانی چون اصغر فرهادی را نیز دارد که جهانی به ستایش «جدایی»‌اش نشست و با‌ همان «جدایی» راه وصل قلوب مردمان پیش گرفت؟

عباس اما این بار پژمرده بود. دل‌چرکین بود از آنچه در روزهای اخیر به نقل از او گفته و نوشته‌اند. گفت نمی‌داند چرا کسانی می‌خواهند پایش را از خاک پدری و خانه مادری‌اش ببرند. دلگیر بود از آنها که با بدفهمی گفتارش، مهرش به استقلال و آزادی ایران را بد تعبیر کرده‌اند.

من عباس را سال‌هاست که می‌شناسم و چون من همه آنان که او را می‌شناسند به وطن‌پرستی‌اش شهادت می‌دهند. به او که هیچ افتخاری را با ایرانی بودنش معاوضه نکرد. به او که هر جا می‌رود، دلش برای برگشتن به تهران پر می‌زند. حالا چگونه می‌توانند در باور و ارادت او به دفاع مقدس که حماسه ماندگار تاریخ معاصر ایران است، تردید روا دارند؟

درد ما این است که خاکریز‌ها را عوض کرده‌ایم. مساله اینجاست که همرزمان عزیز، سنگر را به درون مرز‌ها آورده‌اند و عده‌ای را این‌سو و عده‌ای را آن‌سوی سنگر می‌بینند. درد اینجاست که بر سر ارزش‌هایی که اجماعی ملی درباره آن وجود دارد و حتی مخالفان نظام هم بر ایثار جوانان مخلص این مملکت سر تعظیم فرود می‌آورند، دسته‌بندی‌هایی می‌کنند که طی آن مفاخر ملی و هنری این مملکت را به‌ناحق بی‌تفاوت به حماسه بزرگ دفاع مقدس ببینند.

هر سال در هفته دفاع مقدس عده‌ای از چهره‌های بزرگ و فرهیخته ملی را مستحق تهمت‌هایی می‌دانند که هیچ ایرانی، با هر دین و آیین و قومیتی، در بزرگداشت آنها تردیدی ندارد. پس چرا می‌خواهند افرادی را از جغرافیای ارزشی ایران به زور بیرون کنند؟ برای آنکه آنها را از جغرافیای انسانی ایران هم دور نگه دارند؟

اگر بسیاری در جبهه‌های جنگ از دین و مملکت خودمان دفاع کردند، کیارستمی و فرهیختگانی چون او برای اعتلای فرهنگی، از هنر ایران دفاع می‌کنند. سنگر‌هایمان را ببریم جای دیگری بنا کنیم و هموطنانمان را به هر شنیده ناقصی آن‌سوی سنگر نیندازیم. کیارستمی‌ها عزیزکرده نبودند، حقشان بود عزیزکرده شوند.