نگاهی به سریال شمس العماره

سریال شمس العماره پایان یافت. سریالی که در ابتدا به نظر می رسید یکی از مجموعه های معمولی طنز تلویزیون باشد. اما رفته رفته نه تنها ظرافت های دراماتیک در سریال شکل گرفت، بلکه معلوم شد کارکردهای اجتماعی مهمی مورد نظر سازندگان سریال است که سالها مورد غفلت قرار گرفته اند. مسئله مهمی که سریال روی آن متمرکز بود صرف آشنایی یک دختر جوان با خواستگارانش نبود، بلکه این بود که دختران و پسران جوان بیاموزند که چگونه با حفظ حرمت ها و حریم ها با شریک احتمالی زندگی شان حرف بزنند و دیدگاههایشان را مطرح کنند. باید پذیرفت که مطرح کردن دیدگاهها و سلیقه های شخصی در جلسه خواستگاری سالهای سال بود که به فراموشی سپرده شده بود. بسیاری از جوانان چه از طریق جلسات خواستگاری رسمی، و چه از طریق غیر رسمی و شخصی با طرف مقابلشان آشنا می شدند، اما نمی دانستند چگونه باید صحبت کنند و از چه چیزی باید صحبت کنند. مثلاً در جلسات آشنایی برای برخی هر که بامزه تر بود ایده آل تر به نظر می رسید، و برای برخی دیگر هر که عبوس تر بود شایسته تر. همین خطاها چند ماه یا چند سال بعد خودش را نشان می داد و منجر به اختلافات خانوادگی شدید، و یا طلاق می شد. فراموش نکنیم طی سال های اخیر آمار طلاق در کشور ما افزایش وحشتناکی داشته است. اما اگر خوشبین باشیم، سریال های مثل شمس العماره به نسل جوان، و حتی به نسلی که جوانی را پشت سر گذاشته (به عمو هرمز و خاله پری، به شمس الزمان و فرخ در سریال توجه کنیم) می آموزند که چطور با زن یا مردی که می تواند شریک آینده زندگی ما باشد مؤدب، صمیمی، و در جهت درست و سازنده صحبت کنیم تا درست انتخاب کنیم.

امیدواریم پایان سریال شمس العماره، آغاز یک دوران جدید در جامعه ی ما باشد و از این طریق کارکردهای اجتماعی سریال مؤثر واقع شوند.

به لحاظ دراماتیک هم شمس العماره ویژگی های متعددی داشت. مهرانه مهین ترابی سالهای سال بود به این حد خوب ندرخشیده بود. مسعود رایگان هرگز اینهمه شیرین و مطبوع جلوه نکرده بود. به ندرت دیده بودیم فضای یک خانواده اصیل و سنتی تا این حد دقیق و درست بر صفحه تلویزیون به تصویر آمده باشد. و به ندرت سریالی توانسته مثل شمس العماره بدون آنکه به ورطه ی تلخی و روشنفکر بازی بیافتند، اینقدر خوب از طنزهای سطح پایین تلویزیونی فاصله بگیرد و افق روشنی از امید و خوشبینی را پیش روی ببندگانش قرار دهد.