تمایل هالیوود به بازسازی فیلم‌های کلاسیک این سئوال را ایجاد می‌کند که آیا هیچ فیلمی هست که تسخیرناپذیر باشد؟

تهیه‌کنندگان هنوز به فکر تولید نسخه‌های روزآمد کازابلانکا یا شاهین مالت نیفتاده‌اند و اگر ریدلی اسکات واقعا فیلم‌های حماسی را دوست دارد، چرا نباید سراغ بربادرفته برود؟

تاکنون استودیوها به هزاران دلیل فاصله خود را با کلاسیک‌های سینما حفظ کرده‌اند و در عوض به دنبال راه‌های جدید برای بازسازی ایده‌های نادیده گرفته‌شده یا شکست‌خورده در گذشته بوده‌اند.

سیاست‌های پیرامون یک پروژه می‌تواند نقش مهم در تصمیم‌گیری درمورد بازسازی پروژه‌های قدیمی داشته باشد. به عنوان مثال اصلا معنا ندارد استودیو فاکس به این زودی تایتانیک را بازسازی کند، چرا که هنوز با جیمز کامرون کار می‌کند و بیشتر مدیران اجرایی استودیو در آن زمان هنوز فعال هستند.

در مقابل، چیزی مانند شهامت True Grit به کارگردانی برادران کوئن که بازسازی فیلمی به همین نام با بازی جان وین است، خوشایندتر است. با توجه به اینکه 40 سال از ساخت فیلم اول می‌گذرد، پارامونت لارم نبود نگران خط مشی‌های مدیران اجرایی قبلی یا کارگردان آن باشد.

مسئله دیگر بالا بودن انتظارات از فیلم‌ها در این روزهاست. فیلم‌های کلاسیک لزوما قابلیت موفقیت در سینماهای چندسالنه را ندارند.

یک تهیه‌کننده در این باره می‌گوید: «بسیاری از فیلم‌هایی که این روزها ساخته می‌شود تماشاگران جوان را نشانه می‌روند و هدف از ساخت آنها صرفا کسب درآمد است. کلاسیک‌هایی مانند کازابلانکا چنین توانایی ندارند.»

مشکلات مالی و انتخاب تیم صحیح هم می‌تواند در بازسازی یا انصراف از تولید یک بازسازی نقش داشته باشد. یک کارگزار می‌گوید: «استودیوها از اینکه کسی را برنجانند، نمی‌ترسند اما از ضرر مالی می‌ترسند.»

او ادامه می‌دهد: «اگر پای بازیگران یا کارگردان مناسب در میان نباشد، هیچ استودیویی حاضر نیست به بازسازی یک پروژه چراغ سبز نشان بدهد.»

با این حال، بعضی پروژه‌های کلاسیک توانسته‌اند موانع را پشت سر بگذارند و روایتی روزآمد داشته باشند. هرچند چنین پروژه‌هایی این نگاه را تقویت می‌کنند که ایده بازسازی فیلم‌های قدیمی باید از همان ابتدا با دقت همراه باشد.

گاس ون سنت و استودیو یونیورسال پس از آنکه با فیلم ویل هانتینگ خوب در مراسم اسکار موفق ظاهر شدند، تصمیم گرفتند روانی فیلم کلاسیک آلفرد هیچکاک را نما به نما بازسازی کنند. حاصل کار که سال 1998 اکران شد نه منتقدان را تحت تاثیر قرار داد و نه تماشاگران را به سینماها کشاند.

استودیو سونی هم سال 2005 همه مردان شاه را با بازی شان پن و کیت وینسلت و با کارگردانی استیو زیلیان، فیلمنامه‌نویس فهرست شیندلر تولید کرد که بازسازی فیلمی تولید سال 1949 به همین نام و برنده اسکار بهترین فیلم بود.

همه مردان شاه جدید قرار بود دسامبر 2005 اکران شود، اما تاریخ نمایش آن تا سپتامبر 2006 به تعویق افتاد و پس از واکنش نه چندان مساعد منتقدان، تماشاگران هم آن را رد کردند.

بنابراین تا وقتی کسانی مانند لئوناردو دی‌کاپریو و کیت وینسلت برای بازسازی کازابلانکا پا پیش نگذارند، تماشاگران همچنان باید با فیلم همفری بوگارت و اینگرید برگمن سر کنند.

ورایتی / 16 آوریل- ترجمه: خبر آنلاین