پرده سینما

وسواسِ وحشتناک، دلبستگیِ رهایی‌بخش! نگاهی به «بهتر از این نمی‌شه» ساخته‌ی جیمز ال. بروکس

پیمان عباسی‌نیا

 

 

 

 

 

 

 

هر پنج‌شنبه، طعم سینما را در پرده سینما بچشید!

 

با طعم سینما، سینما را از دریچه ای تازه ببینید!

 

نقد و بررسی فیلمهای مهم تاریخ سینما در طعم سینما

 

 

 

 

 

As Good as It Gets

كارگردان: جیمز ال. بروکس

فيلمنامه: جیمز ال. بروکس و مارک اندروس

بازيگران: جک نیکلسون، هلن هانت، گِرگ کینر و...

محصول: آمریکا، ۱۹۹۷

زبان: انگلیسی

مدت: ۱۳۹ دقیقه

گونه: کمدی-رمانتیک

بودجه: ۵۰ میلیون دلار

فروش: بیش‌تر از ۳۱۴ میلیون دلار

درجه‌بندی: PG-13

جوایز مهم: برنده‌ی ۲ اسکار و کاندیدای ۵ اسکار دیگر، ۱۹۹۸

 

 

■ طعم سینما - شماره‌ی ۹۸: بهتر از این نمی‌شه (As Good as It Gets)

 

 

طعم سینما - شماره‌ی ۹۸از هلن هانت متنفرم! عوض‌اش تا دل‌تان بخواهد به آقای نیکلسون علاقه‌مندم، با فیلم‌هایش -از ایزی رایدر (Easy Rider) [ساخته‌ی دنیس هاپر/ ۱۹۶۹] و پنج قطعه‌ی آسان (Five Easy Pieces) [ساخته‌ی باب رافلسون/ ۱۹۷۰] و پرواز بر فراز آشیانه‌ی فاخته (One Flew Over the Cuckoo's Nest) [ساخته‌ی میلوش فورمن/ ۱۹۷۵] گرفته است تا قول (The Pledge) [ساخته‌ی شون پن/ ۲۰۰۱] و درباره‌ی اشمیت (About Schmidt) [ساخته‌ی الکساندر پین/ ۲۰۰۲] و رفتگان (The Departed) [ساخته‌ی مارتین اسکورسیزی/ ۲۰۰۶]- خاطره دارم و از دیدن‌اش روی پرده کیف می‌کنم [۱]. می‌بینید که این علاقه، به آن نفرت می‌چربد(!)، پس کار چندان سختی نبود که خودم را به تماشای بهتر از این نمی‌شه راضی کنم و خدا را شکر که پشیمان نشدم!

بهتر از این نمی‌شه -که تحت عنوان "بهترین شکل ممکن" هم به زبان فارسی ترجمه‌اش کرده‌اند- در سال ۹۷ و به کارگردانی جیمز ال. بروکس تولید شده است. جک نیکلسون به‌واسطه‌ی درخشش‌اش در بهتر از این نمی‌شه توانست برای دومین‌بار جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را به‌دست بیاورد. جالب است بدانید دوتا از اسکارهای نیکلسون به‌خاطر فیلم‌های جیمز ال. بروکس بوده است؛ یکی همین فیلم و دیگری: دوران مهرورزی (Terms of Endearment) [محصول ۱۹۸۳] -در کنار شرلی مک‌لین و دبرا وینگر- که البته اسکارِ دوران مهرورزی مربوط به شاخه‌ی بهترین بازیگر نقش مکمل مرد بود.

ملوین یودال (با بازی جک نیکلسون) نویسنده‌ای منزوی، بدعنق، گنده‌دماغ و به‌شکلی وحشتناکْ وسواسی است! سرِ کار نیامدن پیشخدمت پاتوق همیشگیِ غذا خوردن‌های ملوین، کارول (با بازی هلن هانت) زندگی روتینِ مرد را دست‌خوش تغییر می‌کند. پیشامد غیرمنتظره‌ی دیگر این است که آقای نویسنده مجبور می‌شود از سگ همسایه‌ی روانه‌ی بیمارستان شده‌اش، سایمون (با بازی گِرگ کینر) مراقبت کند درحالی‌که ملوین -به‌علت شرایطِ خاصّ روحی خود- میانه‌ی خوبی با رویدادهای غیرقابلِ پیش‌بینی ندارد...

ملوین یودال از آن قبیل نقش‌هاست که هر چندسال یک‌بار موهبت بازی‌ کردن‌اش نصیب بازیگران سینما می‌گردد؛ تازه خانم یا آقای بازیگر بایستی خیلی خوش‌شانس‌تر باشد تا نقش کم‌یابِ مذکور از طرف کارگردانی کاربلد که صاحب فیلمنامه و عواملی حرفه‌ای است، پیشنهاد شود. در بهتر از این نمی‌شه تمام این شرایط مهیا بوده و آقای نیکلسون هم هوش و توانمندیِ مورد نیاز را یک‌جا داشته است تا بهتر از این نمی‌شه را مبدل به نقطه‌ای روشن در کارنامه‌ی قابلِ دفاع‌اش کند. یودالِ گوشت‌تلخ اصولاً نقشی پرجاذبه، تماشاگرپسند و صددرصد اسکارپسند است؛ یعنی یک موقعیت اُکازیون، مخصوصِ عالیجناب نیکلسون!

ضمن این‌که توجه داریم اثر موردِ بحث‌مان -بهتر از این نمی‌شه- به‌هیچ‌عنوان فیلمِ بی‌ارزشی نیست؛ معتقدم درباره‌ی جک نیکلسون قاعده‌ای کلی وجود دارد، آن‌هم این‌که او از معدود آرتیست‌های هالیوود است که خودش به‌تنهایی می‌تواند جور پروژه‌ای بی‌خاصیت را بکشد و یک فیلم متوسط -یا حتی متوسطِ رو به پایین!- را نجات بدهد و قابلِ تماشایش کند. شاهدمثال‌ها فراوان‌اند.

اما مشکل عمده‌ی بهتر از این نمی‌شه، شاید به تایم زیادش باز‌گردد و یا کُند پیش رفتن داستان. برای بیننده‌ای که به کمدی-رمانتیک‌های اغلب ۹۰ دقیقه‌ای عادت کرده است، ۱۳۹ دقیقه کمی طولانی به‌نظر می‌رسد! بهتر از این نمی‌شه با تعدیل و تدوینی دوباره، می‌تواند خیلی‌خیلی بهتر و خاطره‌انگیزتر باشد؛ هرچند در ‌همین شکل فعلی نیز -اگر تماشاگر صبوری باشید- از تماشای فیلم سرخورده نخواهید شد. نکته‌ی حاشیه‌ای هم این‌که به‌خاطر معضل روانیِ گریبان‌گیرِ شخصیت محوری، بهتر از این نمی‌شه محبوب روان‌شناسان است و به‌عنوان موردی مناسبِ فیلم‌درمانی به مراجعینی که -کم یا زیاد- گرفتارِ O.C.D هستند [۲]، توصیه می‌شود.

بهتر از این نمی‌شه لحظات دلنشین و بازی‌های خوب، کم ندارد. گِرگ کینر با بهتر از این نمی‌شه کاندیدای دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد بود. به جک نیکلسون، نقش ویژه و اسکارش هم که اشاره کردم؛ می‌ماند هلن هانت که با همین فیلم، قابلِ ‌اعتناترین بازیِ سراسر عمرش را تجربه کرد و برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن از هفتادُمین مراسم آکادمی شد. منهای موفقیت نسبیِ جلسات (The Sessions) [ساخته‌ی بن لوین/ ۲۰۱۲]، هانت پس از بهتر از این نمی‌شه دیگر هیچ‌وقت نتوانست فیلمی در این حدوُاندازه بازی کند و -خوشبختانه(!)- ستاره‌ی اقبال‌اش سال‌به‌سال بیش‌تر افول کرد.

علاوه بر سه نامزدی اسکار در حیطه‌ی بازیگری -که دوتایش را برنده شد- بهتر از این نمی‌شه در چهار رشته‌ی بااهمیت دیگر کاندیدا بود: بهترین فیلم (جیمز ال. بروکس، بریجیت جوهانسون و کریستی زیا)، بهترین فیلمنامه‌ی اورجینال (جیمز ال. بروکس و مارک اندروس)، بهترین موسیقی اورجینال (هانس زیمر) و بهترین تدوین (ریچارد مارکس). موفقیت جک نیکلسون و هلن هانت در گلدن گلوب نیز تکرار شد و هم‌چنین، بهتر از این نمی‌شه توانست صاحب گوی طلاییِ بهترین فیلم موزیکال یا کمدیِ سال بشود.

بهتر از این نمی‌شه یک کمدی-رمانتیک‌ِ کاملاً استاندارد است که قواعد بازی را خوب می‌شناسد و بسیار خوب هم رعایت‌شان می‌کند. بهتر از این نمی‌شه ساختارشکن نیست و به‌هیچ‌روی قرار نبوده شاهد وقوع اتفاقاتی عجیب‌وُغریب باشیم که بیننده‌ی مأنوس با این طیف از فیلم‌ها، به‌کلی نتواند پیش‌بینی‌شان کند. بهتر از این نمی‌شه از تمی آشنا بهره می‌برد که به‌نظرم می‌توان "عشق، نجات‌دهنده است" صدایش زد! با این حال، بهتر از این نمی‌شه برای همان مخاطب خوره‌ی سینمای فوق‌الذکر هم چیزهایی در آستین دارد تا دل‌زده‌اش نکند؛ به‌عنوان نمونه: شخصیت‌پردازیِ آکنده از ریزه‌کاریِ آقای یودال که دچار نوع خاصی از اختلال روانی -وسواس فکری و عملی- است و با نقش‌آفرینیِ پرجزئیاتِ جک نیکلسون، انگار نیمه‌ی گمشده‌ی خود را یافته و کامل شده است.

این‌که بیش‌تر از بازیگریِ بهتر از این نمی‌شه و ایفاگرِ نقش ملوین یودال نوشتم را صرفاً به پای علاقه‌ام به آقای نیکلسون ننویسید(!)، بهتر از این نمی‌شه فیلمی شخصیت‌محور است و چنان‌که انتظار می‌رود، به‌شدت: متکی به المانِ بازیگری. درمجموع، آن‌چه بعد از تماشای بهتر از این نمی‌شه با تماشاگر باقی می‌ماند، خاطره‌ای خوشایند و لبخندی حاکی از رضایت‌مندی است؛ فکر نمی‌کنم همین‌ها هم دستاوردهای اندکی باشند.

 


پیمان عباسی‌نیا

پنج‌شنبه ۱۴ خرداد ۱۳۹۴

 

[۱]: برای مطالعه‌ی نقد درباره‌ی اشمیت، کلیک کنید بر لینکِ «بن‌بست ترس و تنهایی»؛ منتشره در پنج‌‌شنبه ۲۴ مهر ۱۳۹۳، پرده‌ی سینما.

[۲]: O.C.D سرواژه‌ی عبارتِ Obsessive Compulsive Disorder است.

 

 

برای مطالعه‌ی شماره‌های دیگر، می‌توانید لینک زیر را کلیک کنید:

■ نگاهی به فیلم‌های برتر تاریخ سینما در صفحه‌ی "طعم سینما"


 تاريخ ارسال: 1394/3/14
کلید واژه‌ها:

نظرات خوانندگان
>>>شاهین:

خیلی بد مینویسی!!!!! من بعد دیدن فیلمهای بزرگ نقد همشون میخونم ولی شما واقعا بد نوشتی نمیدونم چرا ولی قلمتون(اگه سرقت ادبی رخ نداده باشه) شدید بد میده شاید بخاطر کوچیک کردن ارزش شخصیتهای بزرگ برای بزرگ جلوه دادن سطح خودتون باشه.. درکل ادم رو از سر زدن مجدد به سایت دلسرد میکنه موفق نباشی

1+0-

شنبه 23 بهمن 1395



>>>kave:

سلام دوست خوبم. احوال شما چطوره؟ مخلصیم و پیگیر کاراتون. خیلی چسبید نقد جدیدتون! بنده از مخلصای نیکلسون بوده و هستم! آرزوی موفقیت دارم واسه هر دوتون! شما و نیکلسون بزرگ. پاینده باشید.

14+0-

جمعه 15 خرداد 1394



>>>زهرا:

جالب بود مرسی می بینمش حتما *-*

23+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>jim:

Hello my friend. You wrote something that was very good. I wish you success

24+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>خادم:

تقدیر و سپاس.......................

24+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>اصغر بهداروند:

---معتقدم درباره‌ی جک نیکلسون قاعده‌ای کلی وجود دارد، آن‌هم این‌که او از معدود آرتیست‌های هالیوود است که خودش به‌تنهایی می‌تواند جور پروژه‌ای بی‌خاصیت را بکشد و یک فیلم متوسط -یا حتی متوسطِ رو به پایین!- را نجات بدهد و قابلِ تماشایش کند. شاهدمثال‌ها فراوان‌اند...--- منم به همینی که شما گفتید، معتقدم!

26+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>اصغر بهداروند:

شخصیت‌پردازی در As Good as It Gets موج می‌زنه و این هنر همزمان بازیگر و کارگردان هست که بلده از بازیگر کاره خوب بگیره! حالا بگذریم که کسایی مثه نیکلسون کلاً هنر مجسم هستن!

26+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>eli:

Veryyy gooood .LLiikkee

27+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>سارا:

با سلام و احترام خدمت آقای پژمان الماسی‌نیای عزیز! توانمندی شما در پرداختن به نقد بازیگری فیلم «بهتر از این نمی‌شه» ستودنی ست.

26+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>نونا:

با سلام، ممنون از "عالیجناب الماسی‌نیا "به‌خاطر انتخاب این فیلم. پاینده باشید.

26+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>یه نفر:

جوایز جک نیکلسون: بهترین بازیگر مرد درباره اشمیت (۲۰۰۲) نامزد بهترین بازیگر مرد بهترین شکل ممکن (۱۹۹۷) برنده بهترین بازیگر مکمل مرد چند مرد خوب (۱۹۹۲) نامزد بهترین بازیگر مرد آیرون‌وید (۱۹۸۷) نامزد بهترین بازیگر مرد شرافت پریتزی (۱۹۸۵) نامزد بهترین بازیگر مکمل مرد شرایط مهرورزی (۱۹۸۳) برنده بهترین بازیگر مکمل مرد سرخ‌ها (۱۹۸۱) نامزد بهترین بازیگر مرد پرواز بر فراز آشیانهٔ فاخته (۱۹۷۵) برنده بهترین بازیگر مرد محلهٔ چینی‌ها (۱۹۷۴) نامزد بهترین بازیگر مرد آخرین مأموریت (۱۹۷۳) نامزد بهترین بازیگر مرد پنج قطعه آسان (۱۹۷۰) نامزد بهترین بازیگر مکمل مرد ایزی رایدر (۱۹۶۹) نامزد آکادمی انگلستان بهترین بازیگر مکمل مرد سرخ‌ها (۱۹۸۱) برنده بهترین بازیگر مرد پرواز بر فراز آشیانه فاخته (۱۹۷۵) برنده بهترین بازیگر مرد محلهٔ چینی‌ها (۱۹۷۴) برنده انجمن منتقدان فیلم لس آنجلس بهترین بازیگر مرد دربارهٔ اشمیت (۲۰۰۲) برنده بهترین بازیگر مرد جادوگران ایست‌ویک (۱۹۸۷) برنده بهترین بازیگر مکمل مرد شرایط مهرورزی (۱۹۸۳) برنده انجمن منتقدان فیلم نیویورک بهترین بازیگر مکمل مرد شرایط مهرورزی (۱۹۸۳) برنده بهترین بازیگر مکمل مرد سرخ‌ها (۱۹۸۱) نامزد بهترین بازیگر مرد پرواز بر فراز آشیانهٔ فاخته (۱۹۷۵) برنده بهترین بازیگر مرد محلهٔ چینی‌ها (۱۹۷۴) برنده بهترین بازیگر مرد پنج قطعه آسان (۱۹۷۰) نامزد بهترین بازیگر مکمل مرد ایزی رایدر (۱۹۶۹) برنده گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد چیزی که دارم (۲۰۰۳) نامزد بهترین بازیگر درام دربارهٔ اشمیت (۲۰۰۲) برنده بهترین بازیگر مرد کمدی بهترین شکل ممکن (۱۹۹۷) برنده بهترین بازیگر مرد درام هافا (۱۹۹۲) نامزد بهترین بازیگر مکمل مرد چند مرد خوب (۱۹۹۲) نامزد بهترین بازیگر مرد کمدی بتمن (۱۹۸۹) نامزد بهترین بازیگر موزیکال شرافت پریتزی (۱۹۸۵) برنده بهترین بازیگر مکمل مرد شرایط مهرورزی (۱۹۸۳) برنده بهترین بازیگر مکمل مرد سرخ‌ها (۱۹۸۱) نامزد بهترین بازیگر مرد درام پرواز بر فراز آشیانه فاخته (۱۹۷۵) برنده بهترین بازیگر مرد درام محلهٔ چینی‌ها (۱۹۷۴) برنده بهترین بازیگر مرد درام پنج قطعه آسان (۱۹۷۰) نامزد بهترین بازیگر مکمل مرد ایزی رایدر (۱۹۶۹) نامزد

26+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>یه نفر:

نیکلسون/ بازیگری: از کجا می‌دانی (۲۰۱۰) فهرست باکت (۲۰۰۷) رفتگان (۲۰۰۶) یکی باید کوتاه بیاید (۲۰۰۳) یک دهه تأثیرپذیری (۲۰۰۳) خشم‌درمانی (۲۰۰۳) دربارهٔ اشمیت (۲۰۰۲) قول (۲۰۰۱) بهترین شکل ممکن (۱۹۹۷) خون و شراب (۱۹۹۶) ستاره شب (۱۹۹۶) حمله مریخی‌ها (۱۹۹۶) گارد عبور (۱۹۹۵) گرگ (۱۹۹۴) هوفا (۱۹۹۲) - در نقش جیمی هوفا چند مرد خوب (۱۹۹۲) دردسر مردانه (۱۹۹۲) دو جِیک (۱۹۹۰) بتمن (۱۹۸۹) آیرون‌وید (۱۹۸۷) اخبار شبکه (۱۹۸۷) جادوگران ایست‌ویک (۱۹۸۷) دل‌زدگی (۱۹۸۶) شرافت پریتزی (۱۹۸۵) وحشت در راهروها (۱۹۸۴) شرایط مهرورزی (۱۹۸۳) مرز (۱۹۸۲) سرخ‌ها (۱۹۸۱) رگتایم (۱۹۸۱) پستچی همیشه دوبار زنگ می‌زند (۱۹۸۱) درخشش (۱۹۸۰) رهسپار جنوب (۱۹۷۸) آخرین نواب (۱۹۷۶) - در ایران (قبل از انقلاب) این فیلم با عنوان "آخرین نسل برتر" آمادهٔ نمایش در سینما دیاموند بود ولی اکران عمومی نداشت. آب بندهای میسوری (۱۹۷۶) - در ایران : میسوری از هم می پاشد- نمایش نخست در تهران در سینما پارامونت تامی (۱۹۷۵)- نمایش در جشنواره جهانی فیلم تهران - نمایش نخست عمومی در تهران در سینما آتلانتیک (افریقا) - ترانه ها بزبان اصلی با زیرنویس فارسی و با صدای استریوفونیک مسافر (۱۹۷۵) - در ایران (قبل از انقلاب) این فیلم با عنوان "خبرنگار" آمادهٔ نمایش در سینما امپایر (استقلال) بود ولی اکران عمومی نداشت. این فیلم در جشنواره جهانی فیلم تهران در بخش "مرور بر آثار میکل آنجلو آنتونیونی" نمایش داده شد. بخت‌واقبال (۱۹۷۵) - در ایران : هیشکی نمیتونه مثه من اعتراف کنه - نمایش نخست در تهران در سینما امپایر (استقلال فعلی) پرواز بر فراز آشیانهٔ فاخته در ایران: دیوانه از قفس پرید (۱۹۷۵)- نمایش در جشنواره جهانی فیلم تهران - نمایش نخست عمومی در تهران در سینما شهرفرنگ (آزادی) - تماشای این فیلم برای افراد کمتر از ۱۸ سال ممنوع شده بود. محلهٔ چینی‌ها (۱۹۷۴) آخرین مأموریت (۱۹۷۳) سلطان ماروین گاردنز (۱۹۷۲) گفت بران (۱۹۷۱) یک جای امن (۱۹۷۱) معرفت جسمانی (۱۹۷۱) در ایران : معرفت جسم - نمایش در جشنواره جهانی فیلم تهران - نمایش نخست عمومی در تهران در سینما آتلانتیک (افریقا) - تماشای این فیلم برای افراد کمتر از ۱۸ سال ممنوع شده بود. پنج قطعه آسان (۱۹۷۰) - نمایش نخست در تهران در سینما شهر قصه شورشی‌ها (۱۹۷۰) در یک روز آفتابی همه جا را می‌توانی ببینی (۱۹۷۰)- در ایران : در یک روز آفتابی - نمایش نخست در تهران در سینما شهرفرنگ (آزادی) - این فیلم با سانسور و تغییرات بسیار در تهران نمایش داده شد. ایزی رایدر (۱۹۶۹) - نمایش نخست در تهران در سینما شهر قصه (دومین برنامه افتتاحیه) سر (۱۹۶۸) سایک آوت (۱۹۶۸) سفر (۱۹۶۷) سواران دوزخی (۱۹۶۷) کشتار سنت والنتاین (۱۹۶۷)- در ایران : روز بزرگ سن والنتین - نمایش نخست در سال ۱۹۶۷ در تهران در سینماهای ایفل - سانترال (مرکزی) - متروپل - امپایر (استقلال) - تاج شلیک (۱۹۶۶) سواری در گردباد (۱۹۶۵) در پشتی به جهنم (۱۹۶۴) ناوبان دوم پولور (۱۹۶۴) پرواز به سوی خشم (۱۹۶۴) کلاغ (۱۹۶۳) وحشت (۱۹۶۳) شهر بی‌قانون (۱۹۶۲) استادز لونیگن (۱۹۶۰) مغازه کوچک وحشت (۱۹۶۰) گردش وحشیانه (۱۹۶۰) برای عشق ورزیدن زود است (۱۹۶۰) قاتل نق‌نقو (۱۹۵۸) کارگردانیویرایش دو جِیک (۱۹۹۰) رهسپار جنوب (۱۹۷۸) تهیه‌کنندگیویرایش شلیک (۱۹۶۶) سواری در گردباد (۱۹۶۵) فیلمنامه نویسیویرایش سفر (۱۹۶۷) سواری در گردباد (۱۹۶۵)

26+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>یه نفر:

جک نیکلسون در ۲۲ آوریل ۱۹۳۷ در شهر نیویورک به‌دنیا آمد. مادرش جون فرنسس نیکلسون (جون نیکلسون) یک رقاص کاباره (showgirl) بود. شش ماه قبل از به‌دنیا آمدن جک، مادرش با مردی از همکاران خود به نام دونالد فورچیلو، که اصالتاً ایتالیایی بود، ازدواج کرده‌بود. مادر جون اصرار شدیدی داشت که دخترش به کار رقصندگی‌اش ادامه دهد و داشتن فرزند، وی را مجبور به کناره‌گیری از شغلش نکند. بنابراین، نگهداری جک را عهده‌دار شد. درمورد این‌که دونالد فورچیلو واقعاً پدر اصلی جک است یا نه، اختلاف نظر وجود دارد. خود دونالد این گفته را انکار می‌کند. جک نیکلسون نیز تابه‌حال حاضر به انجام آزمایش DNA برای مشخص شدن هویتش نشده‌است. نیکلسون در گفت‌وگو با مجلهٔ تایم گفته‌است، سرپرستان واقعی او درواقع مادربزرگ و پدربزرگش بودند، و خواهر خود را به‌عنوان مادرش خوانده‌است. او از طرفداران پروپاقرص تیم معروفِ بسکتبالِ لس آنجلس لیکرز است.

26+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>یه نفر:

جان جوزف نیکلسون (به انگلیسی: John Joseph Nicholson) معروف به جک نیکلسون (زادهٔ ۲۲ آوریل ۱۹۳۷ در نیویورک، ایالت نیویورک) بازیگر آمریکایی است که با دو جایزهٔ اسکار در نقش اول و یک جایزهٔ اسکار در نقش مکمل و شش جایزهٔ گلدن گلوب در کارنامهٔ حرفه‌ایِ خود، عموماً به آفریدن شخصیت‌های عصبی‌مزاج و بعضاً شریر شهرت دارد. نیکلسون، در کنار اینگرید برگمن، مریل استریپ، والتر برنان و دانیل دی-لوئیس (هر کدام با سه جایزهٔ اسکار) پس از کاترین هپبورن (برندهٔ چهار جایزهٔ اسکار)، جزو رکورددارانِ بردن اسکار بازیگری است. در سپتامبر ۲۰۱۳ شایعهٔ بازنشستگی بی‌سروصدای او به‌دلیل ضعف حافظه و آلزایمر به گوش رسید، اما او در یک گزارش زندهٔ تلویزیونی از شبکهٔ NBC این شایعات را رد و اعلام کرد که هنوز به بازیگری علاقه دارد و این کار را انجام خواهد داد.

26+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>حوا:

خوب بود ;)

26+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394



>>>زینب کریمی:

سلام و خدا قوت! نقد بسیار منسجمی خواندم؛ خواندنی و بسیار شیوا. به امید ادامه داشتن این خوب‌نوشت‌ها. موفق و سلامت باشید.

26+0-

پنجشنبه 14 خرداد 1394




فرم ارسال نظرات خوانندگان

نام (ضروري):
نظر شما (ضروري):
كد امنيتي (ضروري) :
كد امنيتي تركيبي از حروف كوچك انگليسي است. توجه داشته باشيد كه كد امنيتي به كوچك و بزرگ بودن حروف حساس است.