اسفندماه سال گذشته یکی از تهیه کنندگان سینمای ایران در برنامه «دو قدم مانده به صبح» حضور پیدا کرد و در این برنامه زنده تلویزیونی مدعی شد که سینمای ایران «مافیا» ندارد. اما چندی پیش علیرضا سجاد پور در یک اظهار نظر عنوان کرد که تولید فیلمهای سخیف کمدی محدود می شود و بلافاصله پس از آن شورای صنفی قرار داد نمایش 2 فیلم کمدی را در سینماهای کشور به ثبت رساند تا مشخص شود اظهار نظر های مسئولین وزارت ارشاد اكثر اوقات متأسفانه فقط در حد شعار است و کسانی که خط و ربط سینمای ایران را مشخص می کنند افراد دیگری هستند!

بنابراین در نظر داریم در یادداشت های متوالی به این مناسبات بیشتر بپردازیم:

1)روند اکران یک فیلم سینمایی بطور معمول:

تهیه کننده یک فیلم پس از آنکه فیلم آماده نمایش شد و مجوزهای لازم را دریافت کرد، باید با یک پخش کننده فیلم (که تعداد آنها محدود و فقط چند دفتر سینمایی، مجوز این کار را دارند) قرار داد ببندد. پس از آن این پخش کننده باید با سینمادارها قرارداد ببندند و این قرار داد در شورای صنفی به ثبت برسد و فیلم روانه اکران شود.

نکته: در این میان تعیین کننده منافع سینمای ایران و سرنوشت سینما 3 گروه تهیه کننده،پخش کننده و سینمادار هستند.

اما نکته قابل تامل این است که تعدادی از سینماگران در این بین هم نقش سینمادار را دارند ،هم پخش کننده فیلم و هم تهیه کننده فیلم!!!

به این مناسبات توجه کنید:

«محمد حسین .ف»:

-تهیه کننده فیلم

-پخش کننده فیلم

-سینمادار (رئیس سینما)

یکی از مراکز سینمایی دولتی:

-تهیه کننده فیلم

-پخش کننده فیلم

-سینمادار

«م . ش»:

 -تهیه کننده

-پخش کننده

-سینمادار

این بدان معناست که به عنوان مثال  «حسین .ف» بلافاصله پس از آماده شدن فیلم [....] به تهیه کنندگی خودش، پخش آن را نیز خود بر عهده می گیرد و با سینمادار که خود باشد بلافاصله قرارداد می بندد و فیلم از تولید به مصرف و با هر کیفیت روانه اکران می شود.

یا «م. ش» خود تهیه می کند خود پخش می کند و خود با سینمادار که خودش باشد قرار داد می بندد.

حال جای سؤال است؛ در جایی که یک نفر هم تولید کننده است، هم پخش کننده و هم سینمادار (یعنی 3 رکن اساسی یک فیلم) چگونه می توان از حقوق مادی و معنوی سایر تهیه کنندگان دفاع کرد؟

اما:

2)گروههای سینمایی تعیین کننده کدامند:

سینماها برای اکران به گروههای سینمایی قدس، آفریقا، استقلال، عصر جدید، آزادی و آزاد تقسیم بندی شده است. ضمنا اهمیت سینمای اریکه ایرانیان در این بین را نباید نادیده گرفت.

اما متاسفانه خلأ قوانین جامع در این بین باعث شده تا تنها یک نفر از این بین بتواند سرنوشت یک فیلم را مشخص کند. به این گونه که مثلا رئیس یکی از این سینماها هر فیلمی را که بپسندد می تواند قرار داد ببندد و زیر گروههای آن نیز موظف به اکران می باشد؛ یا اگر فیلمی را نپسندد فیلم از قافله اکران بدور خواهد ماند؛ دیگران نیز به همین شکل!

3)زد و بند در سینماهای دولتی :

در این گروههای سینمایی، سینما آفریقا برای بنیاد مستضعفان و جانبازان، سینما آزادی برای شهرداری و گروه استقلال برای حوزه هنری است که به گفته کارشناسان مافیای سینمای ایران، این بخش دولتی را دور زده و یا به نوعی در خود حل کرده است.

4)تکلیف سایر تهیه کنندگان و پخش کنندگان چه می شود:

نظر به همین مناسبات که در بالا ذکر شد، تهیه کننده ای می تواند فیلمش را اکران کند که جزء مناسبات فوق الذکر باشد و گرنه سرنوشت فیلم را باید در شبکه ویدیویی جستجو کرد و به همین منظور بسیاری از پخش کنندگان خارج از اين مناسبات، بیکارمي شوند؛ فیلمهای فرهنگی كه خارج از اين مناسبات تولید شده اند، در پشت اکران مي مانند؛ سرمایه گذاران خارج از اين مناسبات فراری مي گردند؛ کارگردانان شاخصي مانند فرزاد موتمن، «مش ماشالایی» می شوند! و نهايتا سینمای ایران در آغاز تنزل و ابتذال قرار می گیرد.

5)آیا نهاد نظارتی برای جلوگیری از این زد و بندها وجود ندارد:

البته یک تشکل نظارتی وجود دارد که قرار است از زد و بندهای سینمایی در مناسبات بالا جلوگیری کند :«شورای صنفی»!

و نکته جالب اینجاست که همه افرادی که در بالا ذکر شد در این شورا همین نقش را به عهده دارند. البته نماینده وزارت ارشاد هم در این بین حضور دارد! در شورای صنفی چه اتفاقی می افتد و چه کسانی هستند، به این موضوع بیشتر خواهيم پرداخت ...

منبع: جهان نیوز

همچنین در این باره بخوانید

حقایق تأسف انگیز دیگری از پشت پرده سینمای ایران