این دومین سالی است که جشنواره بین‌المللی فیلم فجر به‌طور مستقل و جدا از بخش‌های مسابقه داخلی برگزار می‌شود. تجربه سال قبل آن‌گونه که باید، مورد استقبال واقع نشد و به‌نظر می‌رسد انتخاب زودهنگام رضا میرکریمی، به‌عنوان دبیر این دوره از جشنواره برای برنامه‌ریزی بهتر و طرحی نو درانداختن بوده است.

پیش از انقلاب «جشنواره بین‌المللی فیلم تهران» را داشتیم که در طول شش سال برگزاری مستمر خود خوش درخشید و در جایگاهی معتبر به‌عنوان یک جشنواره جهانی قرار گرفت. البته این موفقیت تدریجی در آن رویداد هنری چند دلیل عمده داشت؛ مدیریت و برنامه‌ریزی صحیح و متنوع، فضای مناسب فرهنگی جامعه و عدم محدودیت در انتخاب فیلم‌ها. به همین دلیل با وجود اصرار برنامه‌ریزان و سیاست‌گذاران جشنواره در جهت شکل‌گیری نوعی مخاطب خاص، با حضور چشم‌گیر قشر دانشجو و طیف روشنفکر و بخش فرهنگی طبقه متوسط در طول برگزاری آن مواجه بودیم؛ به گونه‌ای که همه‌ساله آبان‌ماه فرصت مغتنمی برای تبدیل‌شدن سینماهای نمایش‌دهنده فیلم‌های این جشنواره مانند «پارامونت»، «سینه موند»، «پولیدور»، «رادیو سیتی» و «دیاموند» به یک پاتوق فرهنگی بود. نسل دهه‌های ٢٠ و ٣٠ با بسیاری از فیلم‌سازان جوان خوش‌فکر و مستعد جهانی در این جشنواره آشنا شد و در کنارش به مرور آثار فیلم‌سازان صاحب‌نام و تاریخ‌ساز سینما پرداخت.

با این سابقه تاریخی، جشنواره جهانی فیلم فجر می‌تواند با همه محدودیت‌های نمایشی‌اش، سیاست و روش اصولی و درستی را برای جذب و شناسایی مخاطب واقعی و رسیدن به جایگاهی معتبر و تثبیت‌شده اتخاذ کند.

برخی از تمهیدات و برنامه‌های اجرائی مطرح‌شده از سوی دبیر این دوره از جشنواره و به‌ویژه اعتقاد راسخ او به مشاوره و هم‌فکری و داشتن بازوهای مؤثر در زیرمجموعه خود می‌تواند نقطه‌ای امیدوارکننده باشد.

همچنین پل ارتباطی دبیر جشنواره و همراهانش با محیط و فضای دانشجویی و جذب نیروهای جوان علمی مسلط به زبان‌های خارجی برای همکاری و سرویس‌دهی میهمانان جشنواره و تعیین مکانی مناسب در مرکز شهر (پردیس چهارسو) برای نمایش فیلم‌ها و جلسات تخصصی و...، از دیگر اقدامات مثبت و هوشمندانه این دوره از جشنواره به‌شمار می‌آید.

امید که آن تنوع و جذابیت و بارِ کیفی‌ای که در فیلم‌های منتخب بخش‌های مختلف جشنواره وعده‌ داده ‌شده نیز عینیت پیدا کند و شاهد جشنواره‌ای پربار باشیم که بتواند مفهوم بین‌المللی را تا حد قابل قبولی پوشش دهد. البته ایرادی بر حوزه تصمیم‌گیری و اجرائی جشنواره وارد است و آن به بازی‌گرفتن اندک و سلیقه‌ای افراد صاحب‌نظر در حوزه نقد و رسانه در چرخه برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری است که امید است در دوره‌های بعدی این نقیصه برطرف شود.

جواد طوسی

برگرفته از روزنامه شرق