بیش از یک ماه از برگزاری سی و ششمین جشنواره فیلم فجر می گذرد. به نظر می رسد با خوابیدن هیجان و قیل وقال روزهای برگزاری بهتر می توان به  حکایت   کاستی های همیشگی آن پرداخت.

حکایت همیشگی است. تغییرات و حذف بخش های آن در این جشنواره که در این دوره رکورد زد و با حذف بخش «هنر و تجربه» و «فیلم اولی ها»  تبدیل به اولین جشنواره ای در دنیا شد که  تنها یک بخش داشت، آن هم بخش مسابقه بود! با این کار و در نبود تنوع فیلمها و خالی شدن جشنواره از شور هیجان ناشی از آن بیشترین زیان این تصمیم مدیران جشنواره، علاوه بر تماشاگران به فیلمسازان جوان، نوگرا و خلاق رسید که نتوانستند فیلمهایشان را در بخش ویژه ای به نمایش بگذارند. می دانیم که با مشکلات حاکم بر اکران فیلمها که بخشی از آن ناشی از تراکم فیلمهاست، عملاً فرصت اکران به آنها نمی رسد و برای دیده شدن آثار آنها فقط اکران جشنواره می توانست این فرصت را در اختیارشان قرار دهد که عملاً از آن محروم شدند و نیز تماشاگران حرفه ای و منتقدان و علاقمندانی که که از لذت تماشا و کشف چهره ها و استعدادها جدید محروم شدند.

حکایت هیأت انتخاب هم که همه ساله با هر ترکیبی، با گزینش هایش باعث حیرت و  تأسف می شود. امسال با دیدن بیست و دو فیلمی که این هیأت از میان شصت و هفت فیلم انتخاب کرده بود، به زحمت تعداد فیلمهای خوب به تعداد انگشتان یک دست می رسید. از اعتبار و اختیار این هیات همین بس که فیلم بی ارزشی چون امپراطور جهنم را انتخاب کرده بود که تماشای حتی چند دقیقه آن، صبر ایوب می خواست.

و حکایت همیشه باقی اعلام استقلال رآی هیات داوران و تناقض آن با اعلام برگزیدگان، و توزیع و پخش جوایز بین فیلمها بنا بر مصلحت، و راضی نگهداشتن همه،  و بدتر از همه توضیح برخی از آنها برای توجیه انتخاب هایشان، و متوسل شدن به  این جمله که «سلیقه ما این است». گویی هیچ معیار و ضابطه ای برای سنجش فیلمها ندارند و این نکته در همه دوره ها تکرار می شود.

و سرانجام حکایت اهدای دو سیمرغ در یک رشته واحد که علی رغم نص صریح آیین نامه جشنواره مبنی بر منع چنین مواردی، امسال در رشته های کارگردانی و فیلمنامه دو سیمرغ اهدا شد.

جلال الدین ترابی

فروردین ۱۳۹۷