فیلم مارچلو میو Mio Marcello به نویسندگی و کارگردانی کریستف اونوره، نامزد دریافت جایزه نخل طلا، نخستین‌بار در جشنواره کن ۲۰۲۴ به نمایش درآمد. منتقدان بر این باور بودند که این کارگردان بنام، این‌بار فیلمی نه چندان قوی را راهی اکران کرده است با این حال این فیلم فرانسوی-ایتالیایی برای کسانی که به سینمای اروپا تسلط دارند، اثری منحصربه‌فرد به شمار می‌آید و از این رو در دو کشور فرانسه و ایتالیا مورد استقبال واقع شد.

از آنجا که ابتدای فیلم ‌گنگ و آشفته است، بهتر است با یکی از خانواده‌های هنری اروپا به نام ماسترویانی در اروپا آشنا شویم:

در اوایل دهه ۷۰ میلادی، مارچلو ماسترویانی، ستاره اروپایی با چهره جذاب و اغواگرش به یکی از برازنده‌ترین هنرپیشه‌های اروپا تبدیل شد.او با چهره و سبک بازی‌اش که نشان از روحیه صمیمی داشت، نماد سینمای اروپای مدرن به شمار می‌رفت و استعدادش بیشتر در نقش‌های کمدی بود از آنجا که با کارگردانان معروف اروپا به شهرت و محبوبیت رسید، انتظار می‌رفت مانند بسیاری از هنرپیشگان اروپایی چون آلن دلون، سوفیا لورن، سیمون سینیوره و… جذب سینمای هالیوود شود، اما او تا آخر عمر به سینمای اروپا وفادار ماند و لذت کار در اروپا را با درگیر شدن در فضای پرزرق و برق هالیوود تاخت نزد و اعتبارش را زیر سوال نبرد.وی همچنین برنده جوایز بسیاری از جمله جشنواره کن، بفتا و ‌گلدن‌گلوب شد و در ۱۲۰ فیلم در طول فعالیت سینمایی‌اش نقش‌آفرینی کرد.او با یکی از ستارگان فرانسه که دارای زیبایی اسرارآمیز بود به نام کاترین دنو آشنا شد و چند فیلم سینمایی با یکدیگر کار کردند و ماحصل رابطه ۴ ساله آنها، دختری به نام کیارا بود که او هم بعدها راه هنری پدر و مادرش را پیش گرفت و به بازیگری با استعداد و مورد توجه تبدیل شد.

حالا کریستف اونوره، اثری طنزگونه با نگاه به روابط بین خانوادگی ماسترویانی می‌سازد و در قالب تصویر به نمایش می‌گذارد.شباهت کیارا به پدرش و تاثیری که در تمام طول زندگی بر کیارا داشت، آغاز داستان فیلم است.

جالب اینجاست که بازیگران این فیلم همگی در نقش خودشان بازی می‌کنند و از این رو با اثری متمایز و شاخص روبه‌رو هستیم.

کیارا ماسترویانی، کاترین دنو، فابریس لوچیلنی، نیکول گارسیا، بنجامین بیولای از هنرمندان این اثر هستند.

داستان از این قرار است که کیارا ماسترویانی که دختر دو اسطوره اروپایی است تصمیم می‌گیرد زندگی پدرش را تجربه کند.کیارا به دلیل شباهتش به پدرش تصمیم می‌گیرد به سبک پدرش لباس بپوشد، حرف بزند، نفس بکشد و این کار را با چنین تسلطی انجام می‌دهد که اطرافیان باورشان می‌شود و او را «مارچلو» صدا می‌زنند.

کیارا در فرانسه به دنیا آمده، بزرگ شده و هیچ خاطره مستقیمی از زندگی مشترک پدر و مادرش ندارد.او همیشه با مادرش صمیمی بوده و حالا می‌خواهد با فرو رفتن در نقش پدرش (سی سال پس از مرگ وی) این تعادل را برقرار کند از این رو او لباس‌هایی را بر تن می‌کند و ‌کلاه‌گیسی را بر سر می‌گذارد که مارچلو در فیلم «هشت و نیم» اثر فلینی با آن شمایل حاضر شده بود و از دیگران می‌خواهد او را مارچلو صدا کنند.

منتقدان این فیلم را بیشتر یک شوخی سینمایی می‌دانند تا یک اثر هنری، اما باید اذعان داشت این فیلم ترکیبی بین قدم زدن روانکاوانه و مستند درباره خانواده بسیار گسترده‌ای است که سینمادوستان، آنها را دهه‌هاست که می‌شناسند، همه هنرمندان خودِ واقعی‌شان هستند، فیلمی که تا به امروز شبیه هیچ چیز شناخته شده‌ای نیست و همین نقطه قوتش است.

کارگردان به ما نشان می‌دهد موضوع فیلم، منحصرا مربوط به شباهت کیارا به پدرش نیست، بلکه نادیده گرفته شدن وی زیر سایه دو اسطوره سینمایی است.

در ابتدای فیلم، کیارا با لباس آنا البرگ (همبازی پدرش در فیلم زندگی شیرین) صحنه نمادین در فواره تِرِوی را توسط یک گروه فیلمبرداری، بازسازی می‌کند و سرانجام خودش را در آینه حمام به صورت سیاه و سفید به شکل پدرش می‌بیند و از همین نقطه است که مارچلو میو حالت شوخ‌طبعی و شاعرانه به خود می‌گیرد.سفر کیارا به درون مارچلو، یک غم سنگین است، کیارا سلبریتی است که به سلبریتی دیگر تبدیل می‌شود و این یک حرکت جسورانه به شمار می‌رود.این تجربه، کیارا را وارد دنیای جدیدی می‌کند، جایی که بین نقش‌های مختلف و زندگی واقعی خود گم می‌شود و به زندگی پدرش نزدیک‌تر.در این سفر او با سوالات عمیق‌تری درباره هویت، خانواده و فشارهای ناشی از شهرت روبه‌رو می‌شود.

وقار و طنز کاترین دنو در نقش خودش و بازی تاثیرگذار کیارا، کشتی نجات‌بخش فیلم است.هر دو به‌ شدت ظریف بازی می‌کنند.

مخاطبانِ این اثر یا آن را به ‌شدت دوست دارند یا از آن متنفر می‌شوند، حد وسطی وجود ندارد.بینندگان اگر از خانواده ماسترویانی و لقب دون ژوان برای مارچلو اطلاع داشته باشند قطعا از تماشای این فیلم دو ساعته لذت می‌برند.

عده‌ای این فیلم را بیوگرافی کلاسیک می‌دانند، اما در واقع، فیلم ادای احترامی است از سوی دختر به پدرش و همچنین ادای احترام زیبا و ستودنی به سینما.

ناگفته نماند که فیلم در برخی سکانس‌ها بسیار کند پیش می‌رود و مخاطب را سردرگم می‌کند، اما در مجموع مارچلو میو، یک فیلم خاص با ترکیبی از واقعیت و تخیل، با اجراهای خوب بازیگران، موسیقی نوستالژی و کارگردانی منسجم است.این فیلم فرانسوی-ایتالیایی یک اثرِ بدیع است.

فرزانه متین

برگرفته از روزنامه «اعتماد»